Μερικές φορές θέλει κάτι παραπάνω από καλή διάθεση για να μην έχεις τα αποτελέσματα της γνωστής παροιμίας ‘μαζί με τα ξερά, καίγονται και τα χλωρά’… Χρειάζεται υπομονή. Στην περίπτωση των Destroying Divinity, ενώ δεν ήμουν στο mood να ακούσω brutal death σε στυλ Dying Fetus (στη λιγότερο τεχνική τους έκδοση), διαπίστωσα ότι τα παιδιά δεν τα πάνε άσχημα. Και τα χαμηλοκουρδισμένα riffs τους προδίδουν την κατάλληλη πνιγηρή ατμόσφαιρα που χρειάζεται ένας τέτοιος δίσκος, η παραγωγή έμπαζε νερά, εσκεμμένα πάντα, και ενώ όλα σέρνονταν αρμονικά σαν καταραμένες ψυχές, ο κιθαρίστας αποφάσισε απλά να καταστρέψει τα περισσότερα κομμάτια με τα solo του! Όπως έχω ξαναπεί, δεν χρειάζεται να παίζεις σε progressive μπάντα για να προσθέτεις μια διαφορετική και πιο προσεγμένη νότα στην τεχνοτροπία σου, όπως επίσης δεν χρειάζεται να πατάς όπου σου κατέβει κάτω από το δωδέκατο τάστο για να ακουστεί σαν να ξέρεις τι κάνεις. Σε γενικές γραμμές είναι ένας συμπαθητικός δίσκος για το είδος του, με μερικά σημεία που είναι ικανά να σου ματώσουν τ’ αυτιά, παρόλα αυτά θα μπορούσα να τους βάλω τουλάχιστον έναν βαθμό παραπάνω αν δεν προέκυπτε το θέμα που έθιξα προ ολίγου. Ευτυχώς, ο εν λόγω κιθαρίστας δεν είχε τις εμπνεύσεις του σε κάθε κομμάτι.
5/10
Αγγελική Καπίρη
