Τα είκοσι πέντε έτη πορείας συμπληρώνουν οι Γερμανοί Eisregen και γιορτάζουν αυτή την επέτειο με την κυκλοφορία του “Leblos”, ενός διπλού δίσκου, ο οποίος αποτελεί και την δέκατη τέταρτη δισκογραφική τους δουλειά. Έχετε ποτέ ακούσει κάτι που αρχικά να σας είχε κάνει πολύ καλή εντύπωση και στο τέλος να έρχεται κάτι άλλο και να σας καταστρέφει όλη την εικόνα που είχατε δημιουργήσει; Κάτι τέτοιο συνέβη σε αυτή την περίπτωση και κάτι πέθανε μέσα μου. Καλά, όχι τόσο υπερβολικά, αλλά το πιάσατε το νόημα.
Το πρώτο CD που αποτελεί το “Leblos” περιέχει έντεκα κομμάτια σκοτεινού και ιδιόμορφου metal, αυτό για το οποίο είναι γνωστοί οι Eisregen άλλωστε. Όλο το πρώτο μέρος έχει μια καταχθόνια ατμόσφαιρα, διατηρώντας μια απόκοσμη και, την ίδια στιγμή, μελαγχολική ατμόσφαιρα. Τα φωνητικά ερμηνεύονται με έναν ανατριχιαστικό αέρα, σαν αφήγηση ιστοριών τρόμου. Η μουσική, παρ’ όλα αυτά, παραμένει σχετικά ήπια, ακόμη και ατμοσφαιρική κατά καιρούς, με όργανα όπως το βιολί και τα πλήκτρα σε περίοπτη θέση και έναν goth τόνο να είναι πάντα ευδιάκριτος.
Μέχρι εδώ καλά και χαιρόμουν μόνη μου. Μετά, όμως, θυμήθηκα ότι έπρεπε να ακούσω και το δεύτερο μέρος. Τι το ήθελα; Αν σκέφτηκα ότι στο πρώτο μέρος υπήρξαν στιγμές που το παράκαναν με όλη αυτή την «μοχθηρία» που έβγαζαν και αποφάσισα να το παραβλέψω, το δεύτερο μέρος είναι μια αστειότητα από την αντίθετη πλευρά που δεν την άντεξα. Ακούγεται σαν απόπειρα για κάτι σε punk και folk, αν και δεν ξέρω καν αν μπορεί να χαρακτηριστεί έτσι. Είναι μεν πιο ανεβαστικό και «παιχνιδιάρικο», αλλά ο πειραματισμός μάλλον απέτυχε εδώ. Μου ακούγεται σαν κάτι που θα είχε φάση να παίξεις στο studio για την πλάκα σου, αλλά όχι να μπει και στον δίσκο.
Αρχικά, ήμουν ανάμεσα στο 6,5 με 7 για τη βαθμολογία του “Leblos”, αλλά δεν μπορώ να αγνοήσω κατά βούληση ένα ολόκληρο κομμάτι του. Δεν ξέρω τι σκέφτονταν. Ελπίζω μόνο να το έκαναν όντως για πλάκα, σαν ένα είδος «σκωπτικού» δώρου στους οπαδούς τους για τα είκοσι πέντε χρόνια.
5,5/10
Τζούλια Τσαγκάρη
[email protected]
