Οι Epica είναι με άνεση, αν όχι η καλύτερη, μέσα στις πέντε καλύτερες μπάντες συμφωνικού metal εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Το σχήμα που δημιούργησε ο Mark Jansen μετά την αποχώρηση του από τους After Forever έχει βγάλει μια σειρά από πολύ καλούς έως άριστους δίσκους που ενώ δεν έχουν τεράστιες διαφορές μεταξύ τους, σε καμία περίπτωση δεν παρουσιάζουν κάποια επανάληψη στον ήχο τους.
Πέντε χρόνια έχουν πλέον περάσει από την κυκλοφορία του “The Holographic Principle” το οποίο και ήταν ο δεύτερος δίσκος μιας τριλογίας που πλέον κλείνει με το “Omega”. Φυσικά το συγκρότημα δεν είχε μείνει άπραγο όλο αυτό το διάστημα. Εκτός από εκτεταμένες περιοδείες παρουσίασαν και μια σειρά από EPs, με πιο ενδιαφέρουσα για μένα αυτή που βασίστηκε στην μουσική του anime “Attack On Titan”, και singles.
Το “Omega” είναι ένα album που σε πολλούς μπορεί να θυμίσει τις πρώτες μέρες των Epica. Είναι αρκετά τεχνικό με δώδεκα στο σύνολο κομμάτια. Μεγάλο στην διάρκεια του, εβδομήντα λεπτά, καταφέρνει να μην κουράσει ούτε μια στιγμή. Αυτό γιατί η δουλειά που έχει πέσει από το σχήμα σε συνθετικό επίπεδο είναι εντυπωσιακή. Η φωνή της Simone έχει προφανώς τον πρώτο ρόλο αν και εδώ πατάει σε πιο γήινα χρώματα και αφήνει το συμφωνικό κομμάτι στην χορωδία. Από κοντά της ο Mark με τις γνωστές εναλλαγές στο είδος αν και πιστεύω ότι είναι ακόμα πιο περιορισμένος πλέον.
Αυτό που μου ξένισε ήταν η απουσία κάποιου hit. Γιατί μπορεί για παράδειγμα το “Abyss Of Time” να είναι ένα πανέμορφο τραγούδι αλλά σίγουρα δεν είναι εμπορικό όσο το “Beyond The Matrix”. Δεν ξέρω αν αυτή ήταν μια εσκεμμένη κίνηση από πλευρά του συγκροτήματος έτσι ώστε το album να έχει περισσότερη ομοιομορφία. Μπορεί. Λίγο όμως βλάπτει στο σύνολο αυτό μιας και το “Omega” σαν ολότητα είναι καλοστημένο και μετά βίας θα μπορούσα να πω ότι έχει ένα-δυο κομμάτια λίγο πιο κάτω από τα άλλα όσον αφορά την ποιότητά τους. Με το “Omega”, οι Epica απλά επιβεβαιώνουν την θέση τους στον χώρο. Μια δουλειά που θα απολαύσουν οι οπαδοί τους αλλά και οι φίλοι της καλής μουσικής.
8,5/10
Μιχάλης Νταλάκος
mdalakosreports@gmail.com
Epica, μια μπάντα που ποτέ δεν ήμουν ο μεγαλύτερος οπαδός της αλλά πάντοτε περνούσα ευχάριστα τον χρόνο μου ακούγοντας τους. Η πορεία μου μαζί τους ξεκινά λίγο μετά το Λύκειο, που τότε μόλις είχε πρωτοκυκλοφορήσει το ντεμπούτο τους, “The Phantom Agony” (2003). Κάπου χαθήκαμε, ξαναβρεθήκαμε και να που πάλι είμαστε εδώ με το “Omega”, την τελευταία τους δουλειά και διάδοχο του προ πενταετίας “The Holographic Principle”, ολοκληρώνοντας έτσι το concept της τριλογίας που ξεκίνησε με το “The Quantum Enigma” (2014).
Μουσικά τώρα, οι λάτρεις των Epica γνωρίζουν τι περιμένουν να ακούσουν. Αυτό που διαφοροποιεί κατ’ εμέ το “Omega” σε σχέση με το “The Holographic Principle” δεν θα βρεις τα hits τύπου “Edge Of The Blade”, “Universal Death Squad” και “Once Upon A Nightmare” που υπήρχαν στο προηγούμενο album. Μην βάζετε το κακό με το νου σας. Αντιθέτως. Το “Omega” είναι ένα album που του αξίζουν παιάνες και διθύραμβοι. Ο δίσκος έχει αυτό που ψάχνω πάντοτε αρχικά σε μια νέα κυκλοφορία: ροή! Ακούγοντάς τον μπορεί να πει κανείς ότι από την έναρξη του έως την κορύφωσή του στο τέλος του δίσκου έχει μια ανοδική πορεία που σε κρατά δέσμιο να ακούσεις τι επακολουθεί. Πραγματικά με εξέπληξε αυτό πέραν του δεόντως.
Πάρτε για παράδειγμα το κορυφαίο, κατ’ εμέ, “Code Of Life”. Η μαγεία της ανατολής έρχεται και σε κερδίζει. Αν δε είσαι λάτρης των Myrath (γκουχ, γκουχ), θα πάθεις ζημιά! Άλλωστε δεν είναι τυχαίο πως ο Zaher Zorgati των προαναφερθέντων συμμετέχει στο κομμάτι και το ντύνει με τους αμανέδες του. Σίγουρα θα είναι από τα κομμάτια που όταν αρχίσουν οι συναυλίες θα είναι σε αυτά που περιμένει να ακούσει κανείς. Κάτι ανάλογο ισχύει και με το “Seal Of Soloman”, το οποίο είναι ένα συμφωνικό έπος! Μid-tempo ρυθμοί στις κιθάρες σε κάνουν να κουνάς ρυθμικά το κεφάλι σου ενώ οι εναλλαγές από τα κάφρικα του Mark Jansen στα αιθέρια φωνητικά της Simone Simons σε εγκλωβίζουν μέσα στην δύνη τους.
Το “Gaia” από την άλλη είναι άλλη μια φανταστική στιγμή μέσα στο δίσκο, στο refrain του οποίου η Simone ακούγεται τόσο σπαρακτική που πραγματικά βγάζει ένα πολύ δυνατό συναίσθημα, λίγο λιγότερο από αυτό του “Rivers”. Στο “Rivers” η θλίψη και η απόγνωση της ερμηνείας της σε ταξιδεύουν. Δεν μπορείς απλά από το να αφεθείς. Δικαιωματικά θεωρείται μια από τις (τρεις) καλύτερες ερμηνεύτριες του είδους. Τέλος, υπάρχει και ελληνικό χρώμα στον δίσκο, μιας και η Βίκυ Ψαράκη των The Agonist συμμετέχει στο “Twilight Reverie – The Hypnagogic State”, ένα εξαιρετικό κομμάτι λίγο πριν το κλείσιμο του δίσκου.
Τα εύσημα πρέπει να τα αποδώσω και στον Joost Van Den Broek (ex-After Forever) για την φα-ντα-στι-κή παραγωγή που έχει κάνει. Είναι τόσο ζωντανή, αναπνέει και μπορείς να ακούσεις τα πάντα εύκολα, εν αντιθέσει με αυτή του “The Holographic Principle” για παράδειγμα που όλα ήταν παραφορτωμένα. Εξαιρετική είναι και η δουλειά που έχει κάνει ο Stefan Heilemann στο εξώφυλλο. Σας προτρέπω να ακούσετε το δίσκο αυτό. Πιστέψτε με, δεν πρόκειται να απογοητευθείτε σε καμία περίπτωση. Εγώ περιμένω να κυκλοφορήσει ώστε να πάω να τον αποκτήσω. Σίγουρα θα πάρει την θέση του στα καλύτερα της χρονιάς.
9/10
Νίκος Σιγλίδης
[email protected]
