Ακούγοντας από την αρχή μέχρι το τέλος το “The Call” των Γερμαναράδων Minotaurus, είναι άξιο απορίας πως έχουν καταφέρει να φτάσουν τους οχτώ δίσκους! Η βασική ιδέα πίσω από τη μπάντα είναι να δημιουργήσουν μαγικούς κόσμους μέσω της μουσικής τους. Γι’ αυτό και επέλεξαν να ασχοληθούν με αυτό “wannabe folk metal” που φαίνεται να κυριαρχεί στο μεγαλύτερο μέρος τους. Οι συνθέσεις που εμπεριέχονται είναι καθαρά του ύψους και του βάθους. Εκεί που νομίζεις ότι τα πράγματα καλυτερεύουν από κομμάτι σε κομμάτι, έρχεται μία χαζομάρα και τα διαλύει όλα μονομιάς. Υπάρχουν ωραίες ιδέες στο γυναικείο φλάουτο, ενώ όταν αποφασίζουν να γίνουν σκληρότεροι δημιουργούν χαμόγελα. Δυστυχώς όμως, από αυτή την πρώτη επαφή που είχα με τους Minotaurus, όχι απλά δεν εντυπωσιάστηκα, αλλά κοιμήθηκα όρθιος. Δε λέω, η εναλλαγή ερμηνείας από αγγλικά σε γερμανικά είναι ένα πλεονέκτημα, αλλά με τέτοιο μέτριο παίξιμο δεν πας πουθενά. Ίσως αν προτιμούσαν να εστιάσουν πιο πολύ σε power metal ύφος τα πράγματα να καλυτέρευαν. Μέχρι να γίνει κάτι τέτοιο, δώσε βάση στα μοναδικά 3 πραγματικά αξιόλογα τραγούδια του “The Call”, τα “Love Song”, “Chains Of Captivity” (ευχάριστο φάντασμα των Accept) και “Spirit Island”. Τώρα για folk metal συγκρότημα, δε πρόκειται να σου τους συνιστούσα για αγορά, ακόμα κι αν ήσουν ο δρυίδης Πανοραμίξ.
3/10
Χάρης Μπελαδάκης
