Οι Hanging Garden ήταν πάντα στη σκιά των υπόλοιπων Φινλανδικών σχημάτων του είδους τους, ειδικά των Insomnium και Swallow The Sun, μερικώς δικαίως κατά τη γνώμη μου, μιας και κατά μεγάλο ποσοστό μοιάζουν followers του ήχου. Το gothic μελωδικό death τους αν και πάντα καλοπαιγμένο και καλοστημένο, δε με ενθουσίασε ποτέ, ειδικά σε σύγκριση με τους προαναφερθέντες.
Και δε λέω, δεν είναι κακό να είσαι στην ελιτ της Β’ Εθνικής, αλλά και πάλι δεν παύει να είναι Β’ Εθνική. Κι αυτό δεν αλλάζει ούτε με το νέο δίσκο τους, μιας και συνθετικά διακρίνω μία από τα ίδια, παρ’ όλο που κάνουν προσπάθειες να εμπλουτίσουν τον ήχο τους με μικροστοιχεία.
Το πρόβλημα όμως είναι ότι ο εμπλουτισμός του ήχου τους είναι σχεδόν ανεπαίσθητος, με αποτέλεσμα οι διαφορές να είναι μεν διακριτές στους μυημένους ακροατές και οπαδούς τους, είναι όμως δε σχεδόν ανεπαίσθητες, με αποτέλεσμα να μην έχουν σχεδόν καμία επίδραση και να μην προσφέρουν κάτι το ξεχωριστό ή διαφορετικό.
Κι αυτό παραμένει το αιώνιο πρόβλημά τους. Όσο καλοστημένοι και καλοδουλεμένοι κι αν είναι, το ποιοτικό τους επίπεδο δε φτάνει ποτέ σε μεγάλα επίπεδα, αυτά που είναι απαραίτητα να τους ανεβάσουν κατηγορία. Όταν οι καλές ιδέες, που υπάρχουν παντού, δε λέω, απλά σου θυμίζουν διάφορα άλλα συγκροτήματα και το πόσο filler θα ήταν σε δίσκους τους ή όχι, τότε απλά κάνεις τη δουλειά σου αξιοπρεπώς και δεν καταφέρνεις τίποτα ιδιαίτερο.
Χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει ότι είναι κακό άκουσμα, απλά όπως προαναφέραμε παραμένει στα υψηλά πατώματα της Β’ Εθνικής χωρίς να χάνει ή να κερδίζει κάτι. Αν είστε οπαδός του ήχου και δε σας ενοχλεί αυτό, τότε αξίζει να δοκιμάσετε την τύχη σας, αν και με το νέο δίσκο των Insomnium να είναι φρέσκος και να κάνει θραύση, το βλέπω δύσκολο λόγω κακού timing.
6/10
Σταύρος Πισσάνος
[email protected]
