Το “Ravening Iron” είναι μια από αυτές τις κυκλοφορίες που με δυσκόλεψαν στο να γράψω τις πρώτες γραμμές της παρουσίασής τους. Οπότε ας το πω από τώρα να φύγει από μέσα μου. Το “Ravening Iron” είναι με άνεση ένα από τα καλύτερα albums τις χρονιάς και ανάλογα με τις προτιμήσεις σας στον χώρο μας μπορεί κάλλιστα ναι είναι και το καλύτερο album τις χρονιάς.
Το είπα και ησύχασα. Πάμε να δούμε όμως πως δικαιολογώ την άποψη μου. Πρέπει να ξεκινήσουμε με μια μικρή αναδρομή στο 2016, την χρονιά που το σχήμα κυκλοφόρησε το ντεμπούτο του με τίτλο “The Armor Of Ire”. Το σε πολλούς, συμπεριλαμβανόμενου και του γράφοντα, άγνωστο συγκρότημα κατάφερε με αυτή την κυκλοφορία να εκτοξευθεί σε δημοτικότητα ενώ δεν είναι και λίγοι όσοι λένε ότι σε μεγάλο βαθμό επαναπροσδιόρισε αυτό που περιγράφουμε σαν epic heavy metal. Στα μόλις τριάντα τέσσερα λεπτά του, το “The Armor Of Ire” έθεσε βάσεις που λίγα συγκροτήματα στο παρελθόν κατάφεραν να κάνουν.
Έχοντας λοιπόν έναν τέτοιο album στην φαρέτρα τους, οι Eternal Champion βρέθηκαν σε μια ενδιαφέρουσα δύσκολη θέση. Πώς άραγε ξεπερνάς ένα αριστούργημα; Είμαι σίγουρος πως θα ήταν εύκολη η προσέγγιση του συγκροτήματος στο απλά να κυκλοφορήσουν ένα “The Armor Of Ire Pt 2”, κάτι το οποίο όμως απέφυγαν πολύ προσεκτικά. Δεν άφησαν την δημοτικότητα να τους τυφλώσει. Τέσσερα χρόνια για τα μουσικά δεδομένα είναι ένα τεράστιο χρονικό κενό.
Έρχεται όμως το, πάλι σύντομο σε διάρκεια, “Ravening Iron” να μας δείξει ότι πολύ απλά πάντα υπάρχει χώρος για κάτι καλύτερο και για την ακρίβεια για κάτι τελειότερο! Γιατί δεν μπορώ να δώσω άλλο χαρακτηρισμό σε αυτό το album πέρα από το τέλειο. Μιλάμε για τριάντα επτά λεπτά μουσικής πανδαισίας. Εκεί που το “The Armor Of Ire” ήταν ένα αρχέγονο album, το “Ravening Iron” δείχνει ότι ακόμα και οι βάρβαροι μπορούν να είναι εκλεπτυσμένοι. Πώς αλλιώς μπορώ να περιγράψω ένα κομμάτι σαν το “Skullseeker”; Αυτό το κιθαριστικό riff του είναι βγαλμένο από την πιο υγρή φαντασίωση κάθε ακροατή. Η εναρκτήρια τριπλέτα μαζί με τα “A Face In The Glare” και “Ravening Iron” είναι τουλάχιστον εντυπωσιακή.
Όχι ότι η συνέχεια χάνει σε ποιότητα. Τι άραγε να πρωτοπώ για το “War At The Edge Of The End” που μας έρχεται από το 2013 και το πρώτο demo του σχήματος (“The Last King Of Pictdom”). Για το ασήκωτο “Banners Of Arhai” που κλείνει τον δίσκο; Θα μπορούσα να αφιερώσω μια παράγραφο για κάθε τραγούδι αλλά δεν υπάρχει νόημα να κάνω κάτι τέτοιο. Ο κιθαρίστας/drummer τους Arthur Rizk έχει πάρει επ’ ώμου την παραγωγή, την μίξη και το mastering και έχει δώσει στο album τον ήχο που του αξίζει. Όσο για το εξώφυλλο από τον Ken Kelly δεν έχω να προσθέσω τίποτα.
Το έργο τέχνης που λέγεται “Ravening Iron” είναι κατά την άποψη μου ένα album που θα μείνει στην ιστορία της μουσικής μας και σίγουρα με αυτό οι Eternal Champion θα ταράξουν ξανά τα νερά αυτής.
9/10
Μιχάλης Νταλάκος
mdalakosreports@gmail.com
