Καινούργια δουλεία από τους Φιλανδούς όπου το 6ο τους studio album μου κάνει για παράδειγμα δίσκου πολυσυσκευής –τα έχω όλα και συμφέρω-! Τώρα αυτό δεν ξέρω αν μετριέται για πλεονέκτημα ή για παραφόρτωμα.. Σε αντίθεσή με τα προηγούμενα album τους που θα έλεγα ότι είναι από καλά, στα τυπικά πλαίσια του melodic death που παίζουν, έως αδιάφορα θεωρώ το ‘children of the dark waters’ πιο συμφωνικό, ώριμο και ογκώδες απ’ όλα αλλά δυστυχώς και το πιο μπουκωμένο. Ο δίσκος ξεκινάει δυνατά με το ‘angelheart, ravenheart’ το οποίο μου φέρνει στο νου κάτι σαν septic flesh, συνεχίζει με το ‘baptized by the blood of angels’ με κλασσικά πλήκτρα E.T.o.S και το σχεδόν χορωδιακό με ένα αρκετά ενδιαφέρον refrain, ‘tears of autumn rain’(ΠΟΣΟ προβλέψιμοι όμως οι τίτλοι των κομματιών!). Μετά σκεπτόμενοι ότι θα ήταν καλή ιδέα να πετάξουν ένα majestic-black κομματάκι έρχεται το ‘summon the wild’ το οποίο όμως είναι από τα πιο δυνατά του δίσκου. Ένα από τα θετικά σχόλια για αυτήν την κυκλοφορία είναι ότι τα κομμάτια έχουν ακριβώς το ‘μήκος’ που θα έπρεπε να έχουν έτσι ώστε να μην κουράζουν. Στη μέση του δίσκου βρίσκουμε το ακουστικό-μπαλαντοειδές κομμάτι (ναι, το περίμενα!) και εδώ μπορώ να πω πως προτιμώ τα καθαρά vocals του τραγουδιστή από τα brutal του. Όχι ότι είναι άσχημα απλά κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε να υπάρχουν περισσότερα clean. Από την άλλη το ‘midnight bird’ μου έφερε στο μυαλό για κάποιον ανεξήγητο λόγο Amon Amarth και αμέσως μετά το ΄diary of demons’ είναι παράδειγμα εναλλακτικής λύσης για τους πιο ‘Kamelot-ικους’. Σκάνε μύτη και κάποια γυναικεία φωνητικά και κάπου εκεί αρχίζω να μπερδεύομαι. Κυρίως μετά το folk πέρασμα ‘when the night falls’ και το επίσης Kamelot-like ‘nocturne thule’ έχασα την ουσία μαζί με την μπάλα! Όπως είπα και στην αρχή σε αυτόν τον δίσκο μπορείς να βρείς πολλά: λίγο goth, λίγο folk, χορωδίες, Dimmu Borgir, Amon Amarth, Kamelot και όλα ντυμένα σε μια ‘ψάχνομαι’ melodic death φάση. Ο δίσκος με μπέρδεψε…Δεν ξέρω, τα παιδιά δεν έχουν βρει ακόμη τον ήχο τους και πειραματίζονται; Δεν λέω είναι ωραίο να βάζεις πολλά στοιχεία στη μουσική σου αλλά όταν μιλάμε για ΤΟΣΑ πολλά και με όχι και την καλύτερη συνοχή, μου στέλνει το μήνυμα του αποπροσανατολισμού.
6/10
Αγγελική Καπίρη
