Είναι μία από τις λίγες περιπτώσεις σχήματος από το Gothenburg που δεν επέλεξε να ασχοληθεί με το μελωδικό death metal. Εδώ και 24 χρόνια ο τελειομανής mastermind Tom S. Englund παρακολουθεί το μουσικό του παιδί να μεγαλώνει και να εξελίσσεται από δίσκο σε δίσκο. Στην πορεία παρατηρήθηκαν κάποια “ups and downs” αλλά η ποιότητα παρέμενε πάντα στα ύψη. Πολλοί “σκληροπυρηνικοί” του “συναφιού” μας τους έλεγαν υπερβολικά μελιστάλαχτους για αυτή τη μουσική, αλλά ποσώς τους ενδιέφερε. Η μουσική πάνω απ’ όλα ήταν, είναι και θα είναι συναισθήματα. Και σε αυτό το κομμάτι είναι ειδικοί. Στις 16 Απριλίου θα μας το αποδείξουν ακόμα μία φορά επί Ελληνικού εδάφους. Με αφορμή την επερχόμενη εμφάνισή τους στο Κύτταρο Live, δεν έχασα την ευκαιρία να ανατρέξω και στα 11 albums των Σουηδών και να (ξανά)χαθώ μέσα σ’ αυτά. Γιατί δεν υφίσταται progressive/power metal δίχως τους Evergrey. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν.
Κάθε αρχή και δύσκολη λένε και αυτό ακριβώς ισχύει για το “The Dark Discovery”. Το καλό βέβαια με αυτό εδώ το ντεμπούτο είναι πως έσκασε μύτη σε μία περίοδο που το ευνοούσε ακριβώς όσο χρειαζόταν. Με παραγωγό τον “πολύ” Andy LaRocque και συνδυάζοντας υπέροχα τα heavy riffs με την ατμόσφαιρα, οι Evergrey εδώ έκαναν απλά αισθητή την παρουσία τους, κάτι που στην παρούσα φάση ήταν αρκετό.
Highlights: “Blackened Dawn”, “December 26th”, “When The River Calls”, “For Every Tear That Falls”
Για πολλούς θεωρείται η καλύτερή τους δουλειά το “Solitude, Dominance, Tragedy”. Και δεν είναι εύκολο να διαφωνήσεις. Ο Andy καταλαβαίνει πλέον προς τα που θέλει να κινηθεί το συγκρότημα. Περισσότερη ψυχή στις ερμηνείες του Tom, επιπλέον εξισορρόπηση σε riffs και μελωδίες και έμπνευση να χτυπάει κόκκινο από πολύ νωρίς. Το καταλαβαίνεις ήδη από τα μισά του “Solitude Within” πως κάτι διαφορετικό παίζει εδώ. Τα πλήκτρα αρχίζουν να μετατρέπονται από κομπάρσο σε πρωταγωνιστή και η ιστορία αρχίζει σιγά-σιγά να γράφεται. Ο πόνος και οι εσωτερικές αναζητήσεις αρχίζουν να μελωποιούνται.
Highlights: “Solitude Within”, “Nosferatu”, “She Speaks To The Dead”, “Words Mean Nothing”, “The Corey Curse”
Νέα δισκογραφική στέγη στο σπίτι της Inside Out Music και ένα τεράστιο βήμα προς τα πάνω. Αν με μισείς και θέλεις πραγματικά να με δεις να υποφέρω, τότε βάλε με στο δίλημμα ανάμεσα σε “Solitude, Dominance, Tragedy” ή “In Search Of Truth”. Ίσως το δεύτερο να κερδίζει στα σημεία για συναισθηματικούς λόγους καθότι η πρώτη Evergrey δουλειά που άκουσα. Πιο αντικειμενικά όμως, πρόκειται για τη φυσική συνέχεια του προκατόχου, με μοναδική διαφορά πως αρχίζουν και οι πρώτες προσπάθειες concept θεματολογίας, με το δίσκο να πηγάζει μεγάλο μέρος έμπνευσης από το βιβλίο του Whitley Strieber, με τίτλο “Communion”. Το αποτέλεσμα, όπως έδειξε η ιστορία, ήταν άλλο ένα αριστουργηματικό album το οποίο ήταν και εκείνο που έκανε το “breakthrough” στα μουσικά δρώμενα. Αν και σήμερα οι στίχοι γύρω από εξωγήινες απαγωγές φαντάζουν λίγο άστοχοι για τους Evergrey αν σκεφτείς μεταγενέστερες κυκλοφορίες.
Highlights: “The Masterplan”, “Rulers Of The Mind”, “Watching The Skies”, “Dark Waters”, “Different Worlds”
Αν το “In Search Of Truth” έκανε τους Evergrey γνωστούς σε ένα πολύ ευρύτερο κοινό, το “Recreation Day” είναι εκείνο που τους έκανε γνωστούς μαζικά. Αυτό ευθυνόταν κυρίως σε δύο λόγους. Πρώτον ήταν η σαφώς πιο εμπορική προσέγγιση, απόρροια της πιο ογκώδους παραγωγής που είχαν μέχρι εκείνη τη στιγμή. Δεύτερον, τα πρώτα δείγματα prog/power παντρεμάτων που λειτούργησαν ως επαναπροσδιορισμός της μπάντας και που στην πορεία θα εξερευνούνταν περαιτέρω. Ίσως και να είναι ο δίσκος που μετέτρεψε τους Evergrey σε αυτό που είναι σήμερα. Χώρια που εδώ περιέχονται μερικά από τα πιο πιασάρικα κομμάτια που έχουν συνθέσει.
Highlights: “The Great Deceiver”, “As I Lie Here Bleeding”, “Madness Caught Another Victim”, “Your Darkest Hour”
Δίσκος που ξεκινάει με το “A Touch Of Blessing” είναι καταδικασμένος να πετύχει. Ακόμα θυμάμαι εκείνη την αίσθηση που είχε αφήσει το “The Inner Circle” όταν πρωτοβγήκε. Εδώ έχουμε να κάνουμε με το album που κλείνει την πρώτη – και κατά πολλούς καλύτερη – περίοδο των Evergrey. Είναι το σημείο μετάβασης από την εφηβεία στην ενηλικίωση και φαινόταν από τον ώριμο, “mid-tempo” τρόπο με τον οποίο είχαν δομηθεί οι συνθέσεις. Άκου π.χ. το “In The Wake Of The Weary” ή το “More Than Ever” και παρατήρησε την τεράστια μουσική ψαλίδα συγκριτικά με τις προηγούμενες δύο δουλειές. Ατμόσφαιρα και κιθαριστικές μελωδίες που μιλάνε κατευθείαν στην ψυχή του ακροατή. Στην μετέπειτα πορεία τους, λίγες είναι οι φορές πλησίασαν την ευφυΐα αυτού εδώ album.
Highlights: “A Touch Of Blessing”, Harmless Wishes”, “Faith Restored”, When The Walls Go Down”
Με το “The Inner Circle” ο πήχης είχε ανέβει ψηλά. Ίσως υπερβολικά ψηλά. Και παρόλο που το “Monday Morning Apocalypse” περιέχει κάποιες αξιοπρόσεκτες στιγμές, δεν μπόρεσε να φανεί αντάξιο των περιστάσεων. Τα κομμάτια έγιναν ακόμα πιο απλά και παραπάνω mainstream απ’ όσο θα ‘πρεπε, ενώ μεγαλύτερο φάουλ ήταν η αισθητή υποχώρηση στα πλήκτρα του Rikard Zander που ανέκαθεν ήταν το κρυφό “ατού” της μπάντας. Ο δίσκος εξακολουθεί να έχει το δικό του μικρό πυρήνα οπαδών μέχρι σήμερα, αλλά οι περισσότεροι (μαζί και ‘γω) το θεώρησαν ως φανερό σημείο στασιμότητας και κατά πάσα πιθανότητα τη χειρότερη στιγμή της καριέρας τους.
Highlights: “Lost”, “At Loss For Words”, “I Should”
Θεωρητικά αδύναμος δίσκος από μουσικής πλευράς με εξαιρετικά, όμως, κομμάτια όπως “Broken Wings”, “When Kingdoms Fall” αλλά και το καταπληκτικό ομότιτλο. Το “Torn” λειτούργησε με τα χρόνια ως μία εξιλεωτική δουλειά για τους Evergrey που έκανε τον κόσμο να ξεπεράσει γρήγορα το προ διετίας στραβοπάτημα, αν και η μέθοδος ηχογράφησης ήταν πανομοιότυπη. Ωστόσο εδώ τα ψεγάδια είναι πολύ λιγότερα και ευκολοσυγχώρητα. Με εξίσου εμπορική προσέγγιση και με τις οικείες μελωδικές κιθάρες να μοιράζουν λίγο πιο δίκαια αυτή τη φορά το παιχνίδι με τα πλήκτρα του Rikard, το “Torn” έμελλε να γίνει ένα απλά αξιοπρεπές album που σε καμία περίπτωση δε συγκρίνεται με τα έπη των early-00’s.
Highlights: “Broken Wings”, “Nothing Is Erased”, “These Scars”
Αν και το “Glorious Collision” αποτελεί την προσωπική απογοήτευση του αρχισυντάκτη, εγώ οφείλω να διαφωνήσω. Μπορεί σαν σύνολο το “Glorious Collision” να μην είναι τόσο ποιοτικό όσο οι δουλειές που επρόκειτο να κυκλοφορήσουν στη συνέχεια, παρατηρείται όμως μία ελαφριά επιστροφή στην παλιά καλή progressive ατμόσφαιρα που τους καθιέρωσε και θα είναι κάπως άδικο που παραμελήθηκε στην πορεία. Πέραν του ότι έχει ως μπροστάρη ένα καταπληκτικό “Wrong” ως single και ένα δυναμικό “Leave It Behind Us” για ξεκίνημα, ο δίσκος πολύ απλά κατάφερε να κάνει αυτό που δε μπόρεσαν να κάνουν οι δύο προηγούμενοι. Να επαναφέρουν το συναίσθημα (αλλά και τα πλήκτρα) στην πρώτη γραμμή μάχης. Άσε που εδώ μέσα έχει και το “Frozen“, ένα από τα πιο αγαπημένα μου Evergrey τραγούδια.
Highlights: “Wrong”, “Leave It Behind Us”, “Frozen”, “Restoring The Loss”, “The Phantom Letters”
Σωτήριον Έτος 2014 μ.Χ. Ήταν Δεκαπενταύγουστος, θυμάμαι, όταν έκανε πρεμιέρα στα media το single του “King Of Errors“. Αυτό ήταν! Μέσα σε ένα βράδυ όλος ο κόσμος άρχισε να ακούει Evergrey. Το “Hymns For The Broken” με λίγα λόγια ήταν ό,τι καλύτερο προσέφεραν οι Σουηδοί από την εποχή του “The Inner Circle” καθώς μετά από πολύ καιρό έχουμε να μιλάμε για ένα δίσκο που δεν κάνει κοιλιά σε κανένα απολύτως σημείο και εξισορροπεί τέλεια μπαλάντες αλλά και δυναμικότερες συνθέσεις μεταξύ τους. Από τα riff-based “A New Dawn” και “Archaic Rage“, σε άψογες δακρύβρεχτες εναλλαγές με τα “Wake A Change” και “Missing You“. Εδώ οι Evergrey είναι στο ζενίθ της συνθετικής τους έμπνευσης και με αναπτερωμένο ηθικό μετά και το ξεκίνημα νέας δισκογραφικής συνεργασία με το label της AFM. Το “Hymns For The Broken“ (και πιστεύω θα συμφωνήσουν πολλοί) είναι το νέο σημείο αναφοράς τους.
Highlights: “King Of Errors”, “Archaic Rage”, “Black Undertow”, “The Fire”, “The Grand Collapse”
Πόσο δύσκολο είναι να επαναλάβεις την ίδια επιτυχία δύο φορές; Για τους Evergrey ήταν παιχνιδάκι. Με το θράσος της πλέον hot progressive/power μπάντας, κυκλοφορεί το “The Storm Within” που ήταν εξίσου επικό με το προηγούμενο. Αν δεν είχε προηγηθεί το “Hymns For The Broken” θα είχε πολύ μεγαλύτερη απήχηση. Η αλήθεια είναι πως στην αρχή το είχα αδικήσει αρκετά και αυτό ήταν λόγω του μάλλον αδύναμου ανοίγματος με το “Distance“. Η συνέχεια βέβαια το δικαίωσε. Στην ίδια εμπορική ρότα αλλά με το κατατεθέν διδυμάκι “πλήκτρα-κιθάρες” να εξακολουθεί να κάνει θαύματα, το “The Storm Within” ήρθε για προστεθεί ως άλλο ένα masterpiece στην Evergrey συλλογή μας. Η Carina Englund έγινε και αυτή τη φορά η χρόνια απαραίτητη αναγκαιότητα για κάθε μπαλάντα των Σουηδών, ενώ εδώ εντοπίζεται άλλο ένα hit της μπάντας που δεν είναι άλλο από το “In Orbit” παρέα με τη Floor Jansen.
Highlights: “Passing Through”, “Astray”, “In Orbit”, “The Lonely Monarch”, “The Paradox Of The Flame”
Αισίως φτάσαμε στο σήμερα και ο 11ος δίσκος των Evergrey είναι γεγονός. Ο τίτλος του “The Atlantic” και σκοπός των Σουηδών αυτή τη φορά είναι να εξερευνήσουν τις καθημερινές προσωπικές καταστάσεις έχοντας ως αλληγορία την παλίρροια και τον τρόπο με τον οποίο το κύμα μπορεί να μας σώσει ή να μας πνίξει ανάλογα με το τι επιλέγουμε. Είναι ένα εξαίσιο θέμα για τη μπάντα. Μουσικά όμως η συνέχεια δεν ήταν το ίδιο ανάλογη. Εδώ έγινε περίπου το ίδιο πράγμα με το 2006. Ο ψηλός πήχης που λέγαμε. Μόνο που στο εν λόγω album ήταν η επανάληψη και όχι η αλλαγή πλεύσης, που έκανε το “The Atlantic” να μη μπορεί να λειτουργήσει όπως θα ήθελε. Έχει, όπως είναι αναμενόμενο, κάποια πολύ καλά τραγούδια που μπορείς να ακούσεις ξανά και ξανά, δυστυχώς όμως τόσο στη δομή όσο και στην παραγωγή τα πράγματα ακούγονται υπερβολικά οικεία.
Highlights: “Weightless”, “All I Have”, “End Of Silence”, “Currents”, “Departure”
11 albums. 24 χρόνια. Είναι αρκετά αλαζονικό από μέρους κάποιου να πει λοιπόν πως οι Evergrey είναι απλά μελιστάλαχτοι. Αν σκεφτείς για λίγο έξω απ’ το κουτί θα ανακαλύψεις πως ο Tom S. Englund είναι μεγάλο μυαλό γιατί έχει καταφέρει να δημιουργήσει ένα σχήμα που ναι μεν παίζει progressive/power, αλλά ποτέ δεν έκλεψε κανέναν και τίποτα ώστε να φτάσει εδώ που έφτασε. Έχοντας ζήσει (και δακρύσει, να τα λέμε κι αυτά) υπό συνθήκες ενός live των Evergrey λέγω το εξής. Θα πρέπει να έχεις σοβαρή δικαιολογία για να απουσιάσεις εκείνο το βράδυ της Τρίτης, από το Κύτταρο. Αν βρεθείς εκεί, τότε ετοιμάσου να βιώσεις μία άνευ προηγουμένου αφύπνιση συναισθημάτων, πολλά εκ των οποίων πιθανόν να μην ήξερες ότι έχεις. Αυτό πρέσβευαν και πάντα θα πρεσβεύουν μέσα από τη μουσική τους.
Χάρης Μπελαδάκης
[email protected]
