Μέτριος δίσκος ντεμπούτο για τους Ισπανούς, μάλλον Thrashers, με μερικές όμως πολύ καλές αναλαμπές. Γενικά οι αναφορές που βρίσκουμε εδώ μέσα καλύπτουνε ένα μεγάλο μέρος διαφορετικών ειδών, με κυριότερες αυτές σε Metallica, Iron Maiden, Pantera, Slayer, Exodus, Machine Head, Lamb of God, Children of Bodom και στους κοντογείτονες τους Angelus Apatrida διάσπαρτες όμως ανά κομμάτι. Να προσθέσω ότι τα φωνητικά μία θυμίζουν 80s Thrash μία Metalcore. Η μπάντα στην προσπάθεια της να αναδείξει όλες τις επιρροές, ουσιαστικά αντί από όλα τα κομμάτια να φαίνεται αυτό και να βγαίνει κάποιος προσωπικός ήχος, έφτιαξε ένα μάτσο κομμάτια που το κάθε ένα μοιάζει με κάτι… και τα έβαλε και με άσχημη σειρά με αποτέλεσμα ο δίσκος ‘Slow Death’ να είναι σχεδόν όνομα και πράγμα καθώς κάνει κάπου στη μέση μια τεράστια κοιλιά και τα 58 λεπτά διάρκεια δεν είναι εύκολα αν ο δίσκος δεν είναι πολύ καλός. Λοιπόν ουσιαστικά έχουμε μία χαριτωμένη εισαγωγή, έναν Thrash κόμματο με riff τουρμπίνα που είναι τρομερός και έναν πιο καλπαστικό στα καπάκια. Μετά ακολουθεί ένας φόρος τιμής στους Pantera και μετά στο τέταρτο κομμάτι ανοίγουν οι πύλες του χάους και απλά διαλέγεις πολύ καλές στιγμές (ασύνδετες κατά τα άλλα) μέσα σε ένα τρελό σερί με μέτρια, ψιλοαδιάφορα κομμάτια. Μεγάλη εξαίρεση τα ‘World’s Cancer’ και ‘Ensure my Safety’ που ακούγονται πιο ευχάριστα. Υπάρχει και μία μπαλάντα που δε λέει και πάρα πολλά. Το μόνο που σε βοηθάει να βγάλεις τη μία ώρα είναι ότι μέσα και στη χειρότερες συνθέσεις δεν υπάρχει περίπτωση να μην ακούσεις πεντακάθαρα γαμάτες, μανιασμένες κιθάρες που πραγματικά μόνες τους κρατάνε ζωντανό το δίσκο με τις riffάρες και τις σολάρες τους. Πάντως ή αλήθεια είναι ότι δε μένει εκεί στο κλασσικό Thrash αλλά προσπαθεί να πειραματισθεί και αυτό δεν είναι κακό αλλά είναι κρίμα να καταλήγει σε έναν κουραστικό δίσκο. Πιθανόν αν έγραφε με σκοπό να βγάλει ένα δίσκο της μισής διάρκειας, με τέτοιες κιθάρες θα μιλάγαμε για γαμώ τα ντεμπούτο και που κάνει και προσπάθεια να ξεφύγει από την παράδοση του Speed – Thrash που έχει η Ισπανία και να το πάει αλλού… τώρα όμως δε μπορούμε να μιλάμε για κάτι πάνω από…
6.5/10
Γιώργος “Kelenmar” Βασιλειάδης
