Exodus εν έτη 2008: “Let There Be Blood”. Ένα album που μας άφησε παγερά αδιάφορους. 2 χρόνια μετά κάνουν το απόλυτο come back με το «Exhibit B: The Human Condition”. Eμένοντας στα πατροπαράδοτα στοιχεία θεματικά (πολιτική, βία, metal), μας δίνουν έναν από τους καλύτερους δίσκους των τελευταίων χρόνων. Μια μικρή γεύση πήραμε κιόλας λίγο καιρό πριν, με την κυκλοφορία του πρώτου single “Hammer And Life”. Ευχάριστη έκπληξη με την πρώτη κιόλας ακρόαση η εισαγωγή του opening track “The Ballad Of Leonard And Charles”: Ακουστική κιθάρα σε σύνθεση που πραγματικά προϊδεάζει για μπαλάντα, αλλά κάθε άλλο. Οι Exodus από την αρχή φανερώνουν τις διαθέσεις τους και το τραγούδι εξελίσσεται σε έκρηξη οργής. Τα κομμάτια σαν σύνολο δεν έχουν κάτι standard, δεδομένου ότι η διάρκεια τους κυμαίνεται από 2μιση λεπτά μέχρι και 9μιση, στο «The Sun Is My Destroyer”. Το εν λόγω κομμάτι, ξεφεύγοντας από τα δεδομένα του thrash όσον αφορά την διάρκεια, είναι από τα καλύτερα του album. Σχεδόν 10 λεπτά καταστροφής. Εδώ ο Dukes, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά ότι είναι άξιος αντικαταστάτης των προηγούμενων frontmen, μας δίνει αρκετά βαρύτερα φωνητικά από τα συνήθη εναλλάσσοντας συχνά τόνο στη φωνή, σε βαθμό που φτάνει να βρυχάται. Και όλα αυτά σε συνδυασμό με τις αλλαγές στην κιθάρα και τα απότομα γυρίσματα στα drums. Απότομη αλλαγή στο μόλις 2λεπτο instrumental «A Perpetual State Of Indifference”. Σιγανή εισαγωγή με ρυθμό εμβατηρίου, όπου ακολουθείται από μελωδία ίδια στην κιθάρα, και το κλείσιμο αποτελεί την αρχή του “Good Riddance”, τελευταίο του δίσκου και από τα πιο «οργισμένα» – αν και με ένα album-δυναμίτη σαν αυτό είναι εξαιρετικά δύσκολο να επιλέξεις το δυνατότερο όλων. Γενικά πολλά solo δεν άκουσα, αλλά αποζημιώνουν και με το παραπάνω τα riffs. Συμπερασματικά λοιπόν δεν υπάρχει τίποτα άλλο να πω, πέραν του ότι είναι απαραίτητο να αποκτήσετε το “Exhibit B: The Human Condition».
9/10
Μαρία Θεοδωράκη
