Οι Eye Of Solitude στο δεύτερο άλμπουμ τους είναι απλά εξαιρετικοί. Με τα εικονίσματα των Saturnus, Daylight Dies και My Dying Bride στο προσκεφάλι τους, δημιουργούν ένα άκρως ποιοτικό άλμπουμ γεμάτο απελπισία, σκοτάδι, θρήνο, απαισιοδοξία και μελαγχολία. Το κατάλληλο soundtrack της εποχής αυτής, κραυγή απόγνωσης απέναντι στη μιζέρια της εποχής. Το λαρύγγι του Daniel Neagoe άλλοτε βρυχάται και άλλοτε ψάλλει πένθιμα, σαν να μην πρόκειται να ξημερώσει νέα μέρα, ο Pedro Caballero Clemente με τα πλήκτρα χρωματίζει το τοπίο με όσες αποχρώσεις του μαύρου υπάρχουν, στις κιθάρες οι Indee Rehal-Sagoo και Mark Antoniades σέρνονται στη λάσπη και τα αποσυνθετημένα φύλλα, ενώ οι Chris Davies και Adriano Ferraro, σε μπάσο και ντραμς αντίστοιχα, δίνουν ρυθμό στην πομπή αυτή. Ναι, δεν διαφέρουν και πολύ από τις μεγάλες μπάντες του είδους, αυτό όμως δεν μειώνει σε τίποτα το τελικό αποτέλεσμα και την αξία του δίσκου, που τους εκτοξεύει στις κορυφές του Doom/Death ιδιώματος. Πρώτα μεταξύ ίσων τα κομμάτια “He who willingly suffers” και “In the Desert Vast”, ενώ αναφορά πρέπει να γίνει και στο πολύ καλό και προσεγμένο εξώφυλλο του άλμπουμ. Οι οπαδοί του συγκεκριμένου ήχου θα λατρέψουν το άλμπουμ, οι υπόλοιποι είναι σίγουρο ότι θα το βρουν κάτι παραπάνω από ενδιαφέρον.
8/10
Νίκος Κεφαλίδης
