Σύμφωνα με το Δελτίο Τύπου των Final Coil, το νέο τους ΕΡ περιλαμβάνει νέες εκδόσεις παλαιότερων κομματιών τους, με έμφαση στο εκδόσεις και όχι επανεκτελέσεις, με την έννοια ότι πρόκειται για τελείως νέες ιδέες δουλεμένες πάνω στο σκελετό των αρχικών κομματιών. Που σημαίνει ότι για μένα είναι ένας εφιάλτης, μιας και δε γνώριζα και δεν έχω ξανακούσει το συγκρότημα. Δεν μπορώ να κρίνω καν το πόσο καλύτερες είναι ή όχι από τις αυθεντικές, μιας και αυτήν την περίοδο λόγω πολύωρης εργασίας δεν έχω τον απαραίτητο χρόνο να το κάνω και περιορίζομαι σε αυτά που έχω αναλάβει για κριτική.
Ξεκαθαρίσαμε λοιπόν ότι η κυκλοφορία απευθύνεται αποκλειστικά σε φανατικούς, αν και δε ξέρω πόσοι υπάρχουν μιας και δεν τους βλέπω ιδιαίτερα δημοφιλείς. Το συγκρότημα να δηλώνει πως κυκλοφορεί το ΕΡ ως εορταστική κυκλοφορία σε συνδυασμό με την επανακυκλοφορία του πρώτου “Somnambulant” EΡ που έχει υποστεί remix και remaster και το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να κρίνω το υλικό ως προς αυτό που είναι χωρίς να μπορώ να το συγκρίνω με κάτι άλλο δικό τους.
Αυτό που άκουσα πάντως είναι ωραίες συνθετικές ιδέες μεν, εγκλωβισμένες όμως δε σε ένα περιορισμένο πλαίσιο του prog-rock/post-rock, με αρκετά τετριμμένες εφαρμογές και εκτελέσεις, με επιρροές που φέρνουν στο νου Explosions In The Sky, Anathema των τελευταίων δίσκων, The Pineapple Thief και Oh Hiroshima. Και όταν το ίδιο το συγκρότημα προδίδει τις επιρροές του στο Δελτίο Τύπου, είναι από μόνο του κακό σημάδι για μένα τουλάχιστον.
Προφανώς και ο δίσκος δεν είναι μέτριος αλλά συνθετικά είναι συμβιβασμένος και τετριμμένος και αυτό για μένα είναι χειρότερο. Πλέον, με τόση πολλή υπερπροσφορά μουσικής, ο συμβιβασμός με ενοχλεί εξίσου με το να ακούω κάτι κακό. Ο πήχης έχει ανέβει τόσο πολύ που νιώθω ότι δε μπορούμε να αντέξουμε παραπάνω τέτοιες περιπτώσεις. Αναγνωρίζω πως θα αρέσει στους φίλους του ήχου και υποθέτω και στους οπαδούς τους, εγώ όμως έχω καταντήσει πολύ απαιτητικός και δε μου αρκεί κάτι τέτοιο πια.
6/10
Σταύρος Πισσάνος
[email protected]
