Πολύ λίγοι είναι αυτοί που κατανοούν πραγματικά τον αντίκτυπο που είχαν οι Great White στη hard rock σκηνή των 80s. Μετά από τις πολύμηνες κοκορομαχίες της μπάντας με τον πρώην τραγουδιστής Jack Russell για τα δικαιώματα του ονόματος, είχα ξενερώσει πολύ άσχημα. Πολλοί θεώρησαν πως αυτό θα επηρέαζε αρνητικά το νέο album. Κάτι τέτοιο δε φαίνεται να ισχύει στο “Elation”. Η πρώτη γεύση με τη rock ‘n’ roll-ιά “(I’ve Got) Something For You” αποδεικνύει πως ο Mark Kendall δε μασάει, ενώ παράλληλα δεν τους απομακρύνει από το γνώριμο στιλάκι τους. Αμέσως μετά, έχεις ένα “Feelin’ So Much Better” που και σαν τίτλος τα λέει όλα και σαν σύνθεση σε γυρνάει στα τέλη των 80s των κλασικών τους δίσκων.
Με μία γενικότερη ματιά, το “Elation” δεν προδίδει το είδος του χρησιμοποιώντας τη γνωστή rock φόρμα “country rock/hard rock/μπαλάντα”, πράγμα απόλυτα δικαιολογημένο. Για πρώτη μπαλάντα έχουμε το “Hard To Say Goodbye” που μπορεί να είναι προβλεπόμενο σε κάθε νότα, αλλά βγάζει τον «αλήτικο πόνο» που περιμένεις. Φυσικά και δε λείπουν τα πλήκτρα που πάντα ήταν σήμα κατατεθέν για τη μπάντα, αν και δεν θυμίζουν σε τίποτα “Once Bitten, Twice Shy”. Επίσης, μου είναι αδύνατον να μην αναφερθώ στον καταπληκτικό ρυθμό που προσφέρουν οι παλιόφιλοι από τα 80s, Michael Lardie και Audie Desbrow σε ρυθμικές κιθάρες και σε drums αντίστοιχα. Το τελευταίο στοιχείο φαίνεται ακόμα καλύτερα στο δεύτερο μισό του album, με super τραγούδια όπως το “Shotgun Willie’s”, τη γεμάτη πόρωση blues-ιά “Lowdown” και το “Just For Tonight”.
Η αυλαία της ακρόασης φτάνει στο πέσιμό της και έφτασα στο “Love Is Enough”, μία από τις καλύτερες και ποιοτικότερες μπαλάντες που έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια. Αν σκεφτούν έξυπνα, θα τη συμπεριλάβουν στις μετέπειτα εμφανίσεις τους. Τέλος, το “Complicated” σίγουρα δε συγκαταλέγεται στα καλά του δίσκου αλλά έχει τα vibes για να σε κάνει να το ακούς με τέρμα την ένταση. Δε θα μπω στον κόπο να κάνω άσκοπες και άνευ λόγου συγκρίσεις με το παρελθόν τους. Αντ’ αυτού, προτιμώ να πω ότι το “Elation” είναι ό,τι καλύτερο θα μπορούσαν να βγάλουν οι Great White τη σήμερον ημέρα. Και ας αφήσουν τον Jack Russell και τη «μπάντα» του να λένε τα δικά τους.
8/10
Χάρης Μπελαδάκης
[email protected]
