Ρίχνοντας μια γρήγορη ματιά στις πληροφορίες που μου στάλθηκαν μαζί με τον νέο δίσκο των Hanormale δεν μπόρεσα να καταλάβω και πολλά με βάση την περιγραφή που διάβασα. Πίσω απ’ την ιδέα του δίσκου βρίσκεται ο Arcanus Incubus ο οποίος προσπαθεί να παντρέψει το black metal με μουσικά μέρη άλλων ειδών μέσα σ’ ένα πνεύμα αυτοσχεδιασμού. Αλλού είδα να περιγράφεται η δουλειά του Ιταλού καλλιτέχνη και ως Industrial Black Metal, ένας όρος με τον οποίο θα διαφωνούσα τουλάχιστον για αυτόν τον τρίτο δίσκο του, που άκουσα.
Αυτό που με ξένισε απ’ τα πρώτα κιόλας δευτερόλεπτα είναι η μέτρια παραγωγή. Στο “Like a Hug, Darkness Embrace Us All” για παράδειγμα τα περάσματα από ‘βρώμικο’ black metal σε jazz ρυθμούς με επικεφαλής όργανο το σαξόφωνο είναι σαν να ακούς άλλο συγκρότημα. Θέλεις βρώμικη παραγωγή για να ακουστεί πιο σκοτεινή η μουσική σου; Κάν’ το σε όλη τη διάρκεια του τραγουδιού, όχι ξαφνικά να γίνεται κρυστάλλινη η παραγωγή απ’ το ένα δευτερόλεπτο στο άλλο. Δε θα σχολιάσω καν το γελοίο ρεφρέν στο “Gettoblaster BlackMetal” ή τα τελείως αδιάφορα και θαμμένα φωνητικά στις περισσότερες συνθέσεις. Γενικώς, μιας και δεν υπάρχει κάποια συγκεκριμένη ροή, θα ακούσεις industrial πεταμένα μέρη από δω και από εκεί στο “Rare Green Areas”, τσιφτετέλι στο “Al Tanoura” και βιολιά να κλαίνε στο “The Search for the Zone”. Η αίσθηση του αυτοσχεδιασμού δεν είναι τόσο έντονη στο παίξιμο της κιθάρας που διατηρεί σιδηροδρομικά black riffs σε κάποια τραγούδια αλλά πιο πολύ η κατανομή των υπόλοιπων ρυθμών και οργάνων.
Τα κομμάτια που συνθέτουν την συνολική εικόνα ποικίλουν αρκετά μεταξύ τους, δίνοντας μια ανομοιόμορφη και λίγο ακατανόητη αίσθηση του τι τελικά ήθελε να μεταδώσει ο δημιουργός. Δεν ξέρω αν είμαι εγώ ο περίεργος που δεν με άγγιξε ούτε στο ελάχιστο αυτό το concept του πετάω ό,τι μουσική μου ‘ρθει σε έναν δίσκο και το ονομάζω τέχνη. Αυτή βέβαια είναι μόνο η άποψη μου.
2/10
Νίκος Δρακόπουλος
[email protected]
