Οι Imperial Triumphant ξεκίνησαν επίσημα με το ντεμπούτο τους “Abominamentvm” το 2012. Το συγκρότημα αποτελείται από τους Zachary Ilya Ezrin (κιθάρα/φωνητικά), Kenny Grohowski στα drums και στο μπάσο ο Steven Blanco. Το 2015 κυκλοφόρησαν το δεύτερο τους δίσκο “Abyssal Gods” αλλά το μεγάλο μπαμ το έκαναν το 2018 με το “Vile Luxury” που γράφτηκε συλλογικά από το τρίο (Ezrin, Grohowski, Blanco) σαν φόρο τιμής στην πατρίδα τους τη Νέα Υόρκη που έφερε στοιχεία jazz στο avant-garde black metal στυλ με τρόπο που δεν έχει επιτευχθεί ποτέ πριν.
Διαβάζοντας αυτό δίχως να τους έχω ξανακούσει αρχίζουν να με ζώνουν τα φίδια. Αν με μισείς βάλε μου να ακούσω jazz, πόσο μάλιστα να το προσθέσεις σε ένα είδος που λατρεύω. Το νέο τους στούντιο album “Alphaville”, τέταρτο στη σειρά, περιέχει εφτά κομμάτια δικά τους και δύο διασκευές στους Voivod και The Residents. Το ακουστικό ταξίδι είναι έτοιμο για εσάς λένε, απλώς πατήστε έναρξη. Και έκανα το λάθος και την πάτησα.
Πρώτο το “Rotted Futures”, ξεκινάει με μια δίλεπτη αρκετά ωραία εισαγωγή που προμήνυε κάτι το αινιγματικό κάτι το σκοτεινό αλλά δυστυχώς σκάει μύτη ένα σύνολο εντελώς ασυγχρόνιστο χωρίς καμιά συνοχή με brutal death φωνητικά και με έναν ήχο βαρύ μέσα από ένα στυλ jazz και γεμάτο ψυχεδέλεια. Αυτό που ακούω χαρακτηρίζεται πρωτοποριακό, εγώ λέω ότι είναι εντελώς αίσχος. Ακολουθεί το “Excelsior” χωρίς καμιά συνοχή και με έναν ρυθμό που δημιουργεί ζαλάδα.
Τρίτο κομμάτι το “City Swine” και τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο, τα jazz στοιχεία έχουν αυξηθεί και υπάρχουν solos μεγάλης διάρκειας από κύμβαλα και drums. Κάποιες σκόρπιες μουσικές στιγμές που μου αρέσουν στα “Transmission To Mercury” και “Alphaville” δεν σώζουν την κατάσταση.
Το “Alphaville” ακούγεται σαν μια κακογραμμένη, κακοπαιγμένη πρόβα γεμάτη από χαοτικές διακοπές. Η κιθάρα χωρίς αρχή και τέλος παίζει ασυναρτησίες καθώς ακούγεται ξεκούρδιστη, τα drums χαραμίζονται προσπαθώντας να ακολουθήσουν αυτό το φιάσκο ενώ τα φωνητικά μοιράζουν αγριάδα στα χαμένα.
Παιδιά δεν ξέρω αν αυτό που παίζουν είναι κάτι το πρωτοποριακό και τόσο προχωρημένο, για μένα το αποτέλεσμα είναι τραγικό, μέχρι και στις δυο διασκευές που υπάρχουν τους άλλαξαν τα φώτα. Ένας ατελείωτος ασύμμετρος θόρυβος που σε γεμίζει με μια άμορφη ασφυξία. Ο ορισμός της κακοφωνίας. Δεν θα επέλεγα να το ακούσω ξανά.
2/10
Νίκος Λίλλης
[email protected]