Οι Spirit είναι μία ιδιαίτερη περίπτωση μπάντας. Ο λόγος απλός: Υπάρχουν είκοσι σχεδόν χρόνια και μόλις φέτος κυκλοφορούν τη δεύτερη ολοκληρωμένη δουλειά τους. Ερασιτέχνες –όχι εραστές- αλλά μουσικοί οι γάλλοι Spirit ιδρύθηκαν το 1996 και φαίνεται πως δεν είδαν από την αρχή πολύ σοβαρά την καλλιτεχνική σταδιοδρομία τους. Τα δυο αδέρφια ,που αποτελούν τους ιδρυτές της μπάντας ο Thierry και ο Cristophe Tripenne από το Saint Omer, υπήρξαν true οπαδοί του Heavy Metal και άργησαν να ξεφύγουν από τη νοοτροπία του οπαδού (Το πρώτο EP κυκλοφορεί το 2006 με τίτλο “S’enfuir…mourir”). Η μουσική τους είναι ένα παραδοσιακό heavy metal με τα μελωδικά του τα σόλο, με τα catchy ρεφρενάκια του και με τεράστιες επιρροές από όλες τις μπάντες του είδους. Καταλαβαίνεις λοιπόν, αυτόματα, πως ακούγοντας Spirit μπαίνεις στη γνωστή χρονομηχανή που διαθέτει το Greek Rebels, βγάζεις και μια παγωμένη μπυρίτσα από το ψυγείο σου – το οποίο διαθέτει τα απαραίτητα αυτοκόλλητα από logos όλων των συγκροτημάτων της δεκαετίας του 80’ – και κουνάς επιδοκιμαστικά το κεφάλι πάνω κάτω… μέχρι που μπαίνουν οι στίχοι και μέχρι να καταλάβεις πως αυτό που σου φταίει δεν είναι η φωνή του συμπαθέστατου τραγουδιστή αλλά αυτά τα γαλλικά του βρε παιδάκι μου που δεν κατεβαίνουν κάτω με τίποτα! (Όση μπύρα και να πιείς αυτό πάει πολύ ακόμα και για σένα!) Δεν έχω τίποτα απολύτως με την υπέροχη αυτή γλώσσα, αλλά έλα παραδέξου το: Maiden-ιες και Judas Priest- ιες με hard n’ heavy α λα Γαλλικά δεν το θέλει ούτε ο παπάς! Συμπερασματικά ως προς το μειονέκτημα του δίσκου, η γλώσσα που χρησιμοποιείται δεν αναδεικνύει ειδικά το συγκεκριμένο μουσικό ιδίωμα το οποίο βασίζεται κατά πολύ στο attitude της ποζεριάς και της μαγκιάς. Δεν ξέρω αν συμφωνείς ή διαφωνείς αλλά σίγουρα η όλη προσπάθεια σαμποτάρεται από το γεγονός αυτό. Σε άλλα μειονεκτήματα του “Hommes Ou Diables” τώρα θα βρούμε την έλλειψη προσωπικού στυλ, τα χιλιο -ακουσμένα riffs, και τις αρκετά μέτριες σε φαντασία και ουσία συνθέσεις. Σίγουρα το vintage στοιχείο είναι κάτι που μπορεί να προσελκύσει νοσταλγούς του … ροκ ν ρόλ αλλά αυτό από μόνο του δεν αρκεί. Υπάρχουν στιγμές που ο δίσκος γίνεται αρκετά κιτς και στιγμές καλύτερες που μένει να σε ενοχλεί μόνο το …”γλωσσικό“ ζήτημα. Τα κομμάτια είναι έντεκα, ακούγονται ευχάριστα χωρίς να κρατούν το ενδιαφέρον του ακροατή όμως. Δε μπορώ να γνωρίζω ποια είναι τα όνειρα και τα μουσικά σχέδια της maidenι-κής αυτής ομάδας από τη Γαλλία,… Είμαι σίγουρη πως έχουν πλήρη επίγνωση για το εγχείρημα τους και κάπου μέσα τους εξακολουθούν να νιώθουν οπαδοί της αγαπημένης τους μουσικής. Για το τζαμάρισμα λοιπόν και την αγάπη τους για το heavy metal παίρνουν 10/10! Για όλα τα άλλα …
4/10
Γεωργία Μπούτσαλη
