Πάντα δυσκολεύομαι όταν έχω να γράψω για δίσκους καλοδουλεμένους και ενδιαφέροντες μεν, που δεν αφήνουν κανένα σημάδι στη μνήμη δε, με τον κύριο λόγο ευθύνης να έχει να κάνει με την προβλεψιμότητά τους. Και το κακό είναι ότι κυκλοφορούν όλο και περισσότερο τέτοιες δουλειές με αποτέλεσμα όσοι να έχουν να γράψουν κριτικές γι αυτές να δυσκολεύονται να βρουν τις κατάλληλες λέξεις κι εγώ να νιώθω ότι επαναλαμβάνομαι σε τέτοια ανάλογα κείμενά μου.
Τέτοιο déjà vu λοιπόν ένιωσα και με τη νέα δουλειά των Imperium Dekadenz. Μπορώ βέβαια να καταλάβω τη σχετική επιτυχία των Γερμανών, μιας και το μελωδικό black metal τους είναι αρκετά πιασάρικο και προσιτό, φέρει στοιχεία και από μελωδικό death metal ενώ το σύνολο δείχνει επηρεασμένο από τη σουηδική σχολή της μελωδίας, ωστόσο εμένα κάτι δε μου κάνει κλικ, κι ας είναι όλα άψογα, από τις συνθέσεις και τον ήχο μέχρι τους στίχους και τη μίξη.
Δε ξέρω σίγουρα, αλλά πιστεύω πως μιλάμε απλά για έλλειψη πρωτοτυπίας και ψυχής, αυτό διακρίνω εγώ τουλάχιστον. Κι αν το πρώτο δεν είναι κατακριτέο, μιας και πολλοί το κάνουν αλλά είτε βάζουν δυο – τρία δικά τους στοιχεία και δείχνουν κάτι ελαφρώς διαφορετικό, είτε βάζουν ψυχή και ξεχωρίζουν, το δεύτερο κάνει τη διαφορά. Όταν το αποτέλεσμα μοιάζει έστω και κάπως άψυχο, ρίχνει την απόλαυση και το αποτέλεσμα της προσπάθειας του συγκροτήματος.
Παρ’ όλα αυτά πάντως, θεωρώ ότι ο δίσκος θα αγγίξει αρκετό κόσμο γιατί σα δίσκος είναι αρκετά καλοστημένος, καλογυαλισμένος χωρίς όμως να είναι overproduced και προσιτός χάρη στις μελωδίες του. Απλά, για μένα τουλάχιστον, δεν έχει να επιδείξει κάτι το ξεχωριστό και το ιδιαίτερο, με αποτέλεσμα να τον ακούσει πολύς κόσμος, αλλά πολύ δύσκολα θα βρίσκεται στις λίστες του κόσμου με τα καλύτερα της χρονιάς τον ερχόμενο Δεκέμβρη.
6/10
Σταύρος Πισσάνος
[email protected]
