In Extremo – Sterneneisen (Island)

[Option A]

Αν και αυτή η μπάντα είναι από τις παλιές του χώρου και έχουν μία πραγματικά μεγάλη δισκογραφία, δεν είχα ποτέ την ευκαιρία να ασχοληθώ μαζί τους. Το  ‘Sterneneisen’ λοιπόν είναι ο ένατος full–length δίσκος αυτής της folk metal μπάντας. Ακούγοντας παράλληλα και μερικές από τις προηγούμενες δουλειές τους, η μπάντα έχει κινηθεί προς μία αρκετά ώριμη πλέον κατεύθυνση (μουσικά μιλώντας πάντα) με πιο ομοιογενείς συνθέσεις. Όλα τα κομμάτια έχουν ένα πολύ ωραία μεσαιωνικό feeling με μελωδίες από παραδοσιακά όργανα όπως hurdy–gurdy ,άρπα και γκάιντες. Τώρα που το ξανασκέφτομαι η μπάντα ισορροπεί ανάμεσα σε hard rock και folk metal τις περισσότερες φορές προσφέροντας μία εναλλακτική από τις συνήθης μπάντες του χώρου(folk metal) που πατάνε πολύ περισσότερο σε έναν σκληρό ήχο με αρκετά brutal φωνητικά να κάνουν αντίθεση με τις όμορφες μελωδίες. Η φωνή του frontman τους, βέβαια, μου πήρε λίγη ώρα να την συνηθίσω γιατί είναι αρκετά τραχιά και δεν έχει και πολλές μελωδικές γραμμές μέσα στα κομμάτια που ”χώνουν” λιγάκι. Αρχικά μου έδωσε την αίσθηση ”Rammstein σε πανηγύρι” αλλά ευτυχώς αυτή η αίσθηση έφυγε γρήγορα και φάνηκε η ταυτότητα της μπάντας. Τώρα που είπα για τα φωνητικά, να συμπληρώσω ότι στο ‘Unsichtbar’ κάνει guest φωνητικά ο Mille Petrozza από τους Kreator! Ο δίσκος έχει αρκετά mid–tempo κομμάτια και μερικές μπαλάντες που εκεί πραγματικά φάνηκε το πόσο καλές συνθέσεις έχουν. Πραγματικά πολύ όμορφες μελωδίες και μία ωραία μελαγχολική ταξιδιάρικη ατμόσφαιρα. Αυτός ο δίσκος είναι ότι πρέπει για κάποιον που τώρα θέλει να ψαχτεί με αυτήν την μπάντα και να προχωρήσει αργότερα σε παλιότερες κυκλοφορίες τους. Ελπίζω να μας τιμήσουν και με καμία εμφάνιση στα μέρη μας!

8/10

Ηλίας Μαρόγλου

[email protected]

[Option B]

Το πρώτο πράγμα που έχεις να πεις για τους In Extremo είναι ότι έχουν κάποιο στυλ. Λίγο η κάπως χαζοχαρούμενη μουσική, λίγο τα περιπαιχτικά φωνητικά και δίνουν πολύ χρώμα και χαρά. Προσθέτοντας και πολλά folk στοιχεία, το αποτέλεσμα είναι μια μπάντα με μια παιδική αυθεντικότητα. Σε όλα αυτά τα καταφέρνουν. Εκεί που υστερούν είναι στην ενορχήστρωση του δίσκου γιατί σε σημεία φαίνεται ότι τα όργανα και οι φωνές ξεπετάγονται από το πουθενά. Αλλού, προσπαθούν να δώσουν ένταση στα κομμάτια τους με λάθος τρόπο. Η ένταση λοιπόν και η επιβλητικότητα στη μουσική τους  πχ. Στο Viva la Vida δεν επιτυγχάνεται πάντα. Αν είχαν να προσθέσουν στην παιχνιδιάρικη εκδοχή του folk metal λίγα παραπάνω δυναμικά σημεία, το group από το Βερολίνο θα είχε επιτύχει κάτι αρκετά πρωτότυπο. Και μιλάμε για μια μπάντα που ήδη στο παρελθόν είχε αρκετές δουλειές , έρχεται και από μια χώρα που στο μουσικό ιστορικό της δεν έχει να ζηλέψει και πολλά από άλλα σημεία του κόσμου, οπότε θα έπρεπε να είχαν λύσει αρκετά από αυτά τα θέματα, τουλάχιστον τις αδυναμίες της ενορχήστρωσης.

5/10

Ήλια Τσάρα

ilia@greekrebels.gr