Μπορεί οι Τσέχοι Inferno να υπάρχουν και να δισκογραφούν εδώ και 25 χρόνια, ωστόσο την τελευταία δεκαετία είναι που καταφέρνουν και κάνουν ένα σχετικό θόρυβο και ένα breakthrough στο underground (που λένε και στο χωριό μου), καθώς στην αρχή το black metal τους ήταν αρκετά συμβατικό και, σε ένα βαθμό, προβλέψιμο. Από το 2013 είναι που άρχισαν να δοκιμάζουν να μπολιάζουν πραγματάκια στον ήχο τους, και αυτό άρχισε σιγά σιγά να τους βγαίνει, μέχρι που πέτυχαν την τέλεια συνταγή, η οποία είναι εμπνευσμένη κυρίως από Blut Aus Nord και The Cure ηχητικά. Υπάρχουν και άλλα στοιχεία προφανώς, αλλά αυτά είναι τα πιο βασικά.
Οι υπνωτιστικές μελωδίες έδιναν θέση στα δυσοίωνα ξεσπάσματά τους, προσπαθώντας να φτιάξουν ένα ονειρικό τοπίο το οποίο μετατρεπόταν σε εφιάλτη. Μιλάμε όμως για έναν ήχο που πλέον δεν παραμένει αυστηρά προσκολλημένος στο black metal αλλά πειραματίζεται έντονα (βοηθάει και η πολύ καλή γνώση και ενσωμάτωση του avant-garde) και τον επεκτείνει σε ηχοτόπια που αρχικά φαίνονταν δυσπρόσιτα αλλά η απλότητά τους το κάνει να φαίνεται τόσο εύκολο, ενώ στην πραγματικότητα αυτό που έκαναν είναι πραγματικά δύσκολο, επειδή οι ισορροπίες στους ετερόκλητους ήχους τους πατάνε σε μια πολύ λεπτή γραμμή. Γιατί, και στο καινούργιο άλμπουμ, τα πιο εκπαιδευμένα αυτιά, μπορούν να βρουν κάποιες καλά μεταμφιεσμένες post-punk μελωδίες ή space rock ηχοτόπια αλλά και κάποιους άλλους μικρότερους πειραματισμούς.
Το οποίο νέο άλμπουμ, πολύ απλά, είναι η φυσική εξέλιξη και η τελειοποίηση του ήχου τους. Το black metal, όπως ορίζεται στην πραγματικότητα, είναι όλο και λιγότερο εμφανές, με τα ηχοτόπια όμως παραδόξως να γίνονται όλο και πιο τρομακτικά, σε σημείο που ο δίσκος θα μπορούσε άνετα να έχει πολλές από τις στιγμές του σε soundtrack ταινίας τρόμου. Προφανώς βοηθάνε σε αυτό και τα δυσνόητα φωνητικά αλλά λιγότερο προφανώς βοηθάει σε αυτό η στιχουργική δουλειά, η οποία είναι εμπνευσμένη από βιβλία όπως το “The Cosmos As Self-Creation” του Τσέχου συγγραφέα Michal Ajvaz ή το “The Red Book” του Carl Jung. Συνεπώς, ηχητικά, πιο εύκολα θα τους κατέτασσε κάποιος δίπλα σε άλλα πειραματικά σχήματα όπως οι The Ruins Of Beverast παρά στα πιο παραδοσιακά και συμβατικά. Για την ακρίβεια, σχεδόν τίποτα σε αυτόν το δίσκο δεν είναι παραδοσιακό και συμβατικό. Εκτός, ίσως, από την παραγωγή και τη μίξη, άντε και ορισμένα riffs.
Η διαφορά με τους TROB είναι πως οι Inferno δεν έχουν τόσα πολλά doom περάσματα. Και επίσης δεν προσπαθούν να τους αντιγράψουν. Ακολουθούν εδώ και καιρό τώρα το δικό τους δρόμο, σε κάθε τους κυκλοφορία πειραματίζονται όλο και περισσότερο αντί να βρουν το στοιχείο τους και να επαναλαμβάνονται. Και μέχρι τώρα τους βγαίνει σε πολύ καλό και μας προσφέρουν κρυμμένα αριστουργήματα που δεν αναλύονται εύκολα, επειδή μπορεί εκ πρώτης ακρόασης να ακούγονται απλά στο αυτί αλλά αν κάποιος ακούσει προσεκτικά και εμβαθύνει θα βρει πολύ κρυμμένο θησαυρό μέσα, κάτι που στο νέο δίσκο είναι ακόμα πιο έντονο. Και το να πετυχαίνεις να κάνεις κάτι φορτωμένο με επιρροές να ακούγεται τόσο απλό και εύκολο, είναι ένα ταλέντο που πολλοί λίγοι το έχουν. Γι’ αυτό, αυτός ο δίσκος είναι πραγματικά απόλαυση για όσους δεν είναι προσκολλημένοι στο παρελθόν και στις ταμπέλες και έχουν αλλεργία στις μίξεις. Επίσης, αν σας αρέσουν τα δυσοίωνα αστρικά ταξίδια, αυτός εδώ ο δίσκος είναι ό,τι πιο κοντινό σε αυτό μπορείτε να βρείτε.
9/10
Σταύρος Πισσάνος
[email protected]
