Οι Σκωτσέζοι Falloch μου φέρνουν στο μυαλό τους Αμερικάνους Agalloch. Δεν είναι μόνο τα ονόματά τους που μοιράζονται την ίδια κατάληξη, είναι και οι μουσικές τους που κινούνται σε παρόμοια ηχοτόπια. Με τη διαφορά πως οι Falloch ακούγονται πιο μονοδιάστατοι επιλέγοντας να ασχοληθούν εκ του ασφαλούς στο ατμοσφαιρικό κομμάτι, επιλέγοντας τα εύπεπτα (αν και αρκετά καλογραμμένα) καθαρά φωνητικά, κρατώντας απόσταση από τις ακρότητες. Αυτή η μη διαφοροποίηση στην ροή του δίσκου είναι και η καταδίκη του, αφού σου δίνει την αίσθηση πως αν έχεις ακούσει ένα κομμάτι, τα έχεις ακούσει όλα. Οι folk επιρροές κάνουν την εμφάνισή τους αραιότερα σε σχέση με το ντεμπούτο τους αλλά και πάλι είναι αρκετές για να παίξουν σημαντικό ρόλο στο τελικό αποτέλεσμα. Η μπάντα δεν περιορίζει τα τραγούδια να αναπτυχθούν, όπως φαίνεται από τις σχετικά μεγάλες διάρκειές τους, τακτική που δεν τους δικαιώνει τις περισσότερες φορές αφού χάνουν τον έλεγχο φλυαρώντας χωρίς λόγο όταν κανονικά θα έπρεπε να είχαν ολοκληρώσει αυτό που ήθελαν να εκφράσουν. Δυστυχώς δεν πρόκειται για άλμπουμ που θα σου κρατήσει το ενδιαφέρον από την αρχή μέχρι το τέλος. Περισσότερο ταιριάζει σαν μουσικό χαλί συνοδευτικό σε άλλες δραστηριότητες, πράγμα που δεν νομίζω να είχαν στο μυαλό τους οι Falloch σαν σκοπό κατά τη δημιουργία του. άρα λοιπόν δεν είναι η έλλειψη ταλέντου η αιτία τις αστοχίας του δίσκου αλλά περισσότερο πρόκειται για έλλειψη πάθους και μια περιορισμένη γκάμα έκφρασης που εγκλωβίζουν τον ακροατή σε μια λούπα μονοτονίας.
6/10
Νίκος Κεφαλίδης
[email protected]
