Μου φαίνεται ότι πρόσφατα υπάρχει ένα κίνημα αναβίωσης των ’70s και ’80s στη μεταλλική σκηνή. Όλο και περισσότερες μπάντες στρέφονται προς σε αυτή την κατεύθυνση ενώ υπάρχει και αναβίωση πολλών παλαιών συγκροτημάτων που ξανά ηχογραφούν, βλέπε πχ Anvil. Εδώ όμως έχουμε να κάνουμε με ένα καθαρά καινούργιο συγκρότημα από τη Σουηδία, τους Ironbird οι οποίοι είναι μια ιδέα του Magnus Jernström (Κιθάρες). O Magnus τα τελευταία χρόνια έχοντας γράψει αρκετή μουσική πάνω στις φόρμες που τον ενθουσίαζαν, αποφάσισε με τη βοήθεια των φίλων του Rasmus Jansson (Φωνή), Fredrik Schönbeck (Μπάσο), Magnus Arndtzen (Drums) και Jonas Edler: (Κρουστά), να κυκλοφορήσει την πρώτη δουλειά των Ironbird, “Black Mountain”. Κάτι που ξεκίνησε σαν project έχει πλέον γίνει μια κανονική μπάντα. Συνήθως αντιμετωπίζω με σκεπτικισμό τις αναβιώσεις του παρελθόντος, αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε με μια πολύ τίμια κυκλοφορία. Το απίθανο με το “Black Mountain” είναι ότι όντως θα μπορούσε να κυκλοφορήσει στο απόγειο της δεκαετίας του ’70, με μια φυσικότητα που αποστομώνει και τον πιο δύσπιστο οπαδό. Όσον αφορά τη μουσική; Η επιρροή είναι μια και εμφανής, Black Sabbath της Ozzy περιόδου. Απλά πρέπει να βάλετε εμπρός την rock κατεύθυνση των Sabbath και όχι την doom. Βαριά riffs, παραγωγή που παραπέμπει κατ’ ευθείαν στα ’70s αλλά δίνοντας και ένα μικρό (δυστυχώς) σύγχρονο τόνο (όπως στο κομμάτι “In Time”), και μια φωνή που προσκυνάει τον Ozzy Osbourne. Κορυφαία κομμάτια το opener “Hard Times Light Shines”, το πολύ Sabbath-ικό ομώνυμο κομμάτι “Black Mountain”, το πιο uptempo “Waterfall (The Sky Is Burning When Your Soul Turns To Ashes)”, το “Up On The Hill” το οποίο ίσως να είναι το πιο ευθύ κομμάτι του δίσκου, καθώς και οι δύο μπαλάντες “Tomorrows Dream” και “Nothing’s Real ” οι οποίες με τον καλύτερο τρόπο σε ταξιδεύουν στο παρελθόν. Τα υπόλοιπα κομμάτια απλά συμπληρώνουν το πολύ καλό επίπεδο τραγουδιών και μετατρέπουν την ακρόαση σε ένα πολύ όμορφο ταξίδι στο παρελθόν. Το καλό είναι ότι με τις ακροάσεις όλο και ανακαλύπτεις καινούργια πράγματα στο δίσκο, όπως την αριστουργηματική χρησιμοποίηση του wah εφέ στις κιθάρες σε αρκετά σημεία ή κάποια πολύ μικρά alternative στοιχεία (φανταστείτε τους Alice In Chains) στη μουσική, τα οποία αλατοπιπερώνουν το αποτέλεσμα. Οι Ironbird έχουν λόγω ύπαρξης και αυτός δεν είναι μόνο η αναπόληση των ’70s, αλλά οι εμπνευσμένες και τίμιες συνθέσεις τους. Ο δίσκος παίχτηκε πολλές φορές αφού η ακρόαση του ήταν παραπάνω από ευχάριστη. Τώρα θα μου πείτε, μετά από τόσα καλά σχόλια γιατί μόνο 7/10; Ο λόγος απλός… Θα ήθελα πολλά περισσότερα alternative στοιχεία και μια πιο σύγχρονη παραγωγή για να εμπλουτιστεί ακόμα περισσότερο ο ήχος. Σίγουρα θα περιμένω με ανυπομονησία τη δεύτερη τους προσπάθεια ελπίζοντας ότι θα προχωρήσουν σε πιο πειραματικές φόρμες, αφού είναι κάτι το οποίο σηκώνει η μουσική τους. Ενδεικνύεται για τους λάτρεις των ’70s Sabbath αλλά και για όλους όσους αρέσκονται σε heavy κλασσικούς ήχους.
7/10
Δημήτρης Σταύρος
