Το “Plastic Green Head” συνέχισε από εκεί που είχε μείνει το “Manic Frustration” (1992), το οποίο και είχε σηματοδοτήσει την ενσωμάτωση των stoner και ψυχεδέλικων στοιχείου στο DNA του συγκροτήματος και την απομάκρυνση των βαριών και δυσοίωνων ατμοσφαιρών για χάρη πιο ανάλαφρων και upbeat. Το οποίο “Manic Frustration” θεωρείται από τις πιο δυνατές συνθετικά δουλειές τους (άσχετα αν δεν ήταν εμφανές τότε) και η προσπάθειά τους να το διαδεχτούν, 3 χρόνια μετά, ήταν δύσκολη.
Αυτή η δουλειά πάντως σηματοδότησε την επιστροφή του αρχικού drummer Jeff Olson ο οποίος είχε αποχωρήσει το 1986 και επέστρεψε το 1993. Σ’ αυτήν τη δουλειά οι Trouble ενσωμάτωσαν και λίγα grunge στοιχεία της εποχής, μαζί με hard rock στοιχεία, τα οποία, είτε μας αρέσει είτε όχι, συγγενεύουν πολύ. Ωστόσο, το αποτέλεσμα δε βγήκε θελκτικό και όπως θα ήθελαν φαντάζομαι.
Κι αυτό γιατί, ενώ στα χαρτιά είχε τις τέλειες προοπτικές να αποτελέσει έναν ακόμα εξαιρετικό δίσκο, το συνθετικό κομμάτι χωλαίνει, λόγω της ύπαρξης 2-3 fillers κομματιών (fillers, αυτή η μάστιγα). Κάτι που καθιστά το δίσκο άνισο, γιατί υπάρχουν κομμάτια εκπληκτικά και αντάξια της κληρονομιάς τους, όπως το ομώνυμο ή το “The Eye”, αλλά μετά το πρώτο μισό η ποιότητα πέφτει, ενώ η διασκευή στο “Tomorrow Never Knows” των Beatles είναι εκτός τόπου και χρόνου.
Ενδεικτικό του δίσκου και του μέτριου απόηχού του, ήταν η πρώτη διάλυσή τους μετά την κυκλοφορία του δίσκου, η οποία δεν είχε γίνει επίσημη, αλλά επιβεβαιώθηκε αργότερα. Δε θα έλεγα το δίσκο χαμένη ευκαιρία, αυτός ήταν ο προηγούμενος ο οποίος ήταν πολύ ανώτερος αλλά αγνοήθηκε όπως και όλη η δισκογραφία τους, ωστόσο είναι μια κυκλοφορία λίγο πιο κάτω από τα στάνταρ που μας είχαν συνηθίσει. Προφανώς δεν είναι καν μέτρια, αλλά η ανισότητα στις συνθέσεις την καθιστά ως τη λιγότερο ενδεικτική (μέχρι τότε). Να σημειώσουμε ότι, πέρα από το remaster, η επανακυκλοφορία δεν έχει να προσφέρει κάτι διαφορετικό ή extra, οπότε αν έχετε ήδη το δίσκο δεν υπάρχει λόγος να τον αγοράσετε ξανά.
7/10
Σταύρος Πισσάνος
[email protected]
