Τέρμα μισιασμένος δίσκος το έκτο πόνημα των Γερμανών Ivanhoe οι οποίοι παίζουν Progressive Metal στο ύφος των Dream Theater, Fates Warning και Vanden Plas με διάχυτη αυτή την πιο light έκφραση του Progressive της Γερμανικής σκηνής. ΠΟΛΥ πιο κάτω από τον προηγούμενο, κατά πολλούς καλύτερο δίσκο της μπάντας, “Lifeline” καθώς το μέσο όρο του δίσκου τον χαλάνε τα 4 πρώτα κομμάτια που αποτελούν μια αποτυχημένη προσπάθεια της μπάντας να ακουστεί πιο guitar/groove oriented. Επίσης συνολικά χειρότερος δίσκος και από θέμα απόδοσης του τραγουδιστή άλλα και η μπάντα φαίνεται κάπως συνθετικά και εκτελεστικά συγκρατημένη (μπορεί να φταίει και η πενταετής της δισκογραφική απουσία) ΟΜΩΣ όπως και να ‘χει, από το υπέροχο “Madhouse” και μετά σαν όλα να αλλάζουν και η μπάντα να ξαναβρίσκει συνθετικά τον παλιό εαυτό της οπότε και αρχίζουν οι κομματάρες να σκάνε η μια πίσω από την άλλη. Το “Madhouse” για αρχή, πανέμορφο μπαλαντέ Prog και πολύ σκοτεινό σε κάποια σημεία. “Walldancer” και “Learning Path” πολύ καλά και ευχάριστα κομμάτια με βαρύτητα σε μελωδία και όχι τόσο στο τεχνικό παίξιμο. Και εκεί μετά από αυτήν την πολύ καλή τριπλέτα έρχεται το έπος του δίσκου το οποίο χωρίζεται σε τρία μέρη και ακούει στο όνομα “Symbiotic Predator” και τα έχει όλα όσα κάνουν αυτή τη μπάντα να είναι αυτό που είναι. Εκεί κανονικά τελειώνει ο δίσκος όμως στην digital έκδοση υπάρχουν άλλα 2 bonus κομμάτια τα οποία είναι και αυτά αρκετά ως πολύ καλά και ανεβάζουν ακόμα περισσότερο το όλο αποτέλεσμα. Τελικώς ένας δίσκος που έχει κομμάτια που ξεχωρίζουν από τη μάζα αλλά και με κομμάτια που τον χαλάνε αφάνταστα… Όπως και να ’χει οι Ivanhoe είναι και πάλι στο παιχνίδι και αναμένουμε και πολύ καλύτερα γιατί εύκολα μπορούνε! Προτείνεται σε λάτρεις του μη εφετζίδικου και μελωδικού Prog.
7/10
Γιώργος “Kelenmar” Βασιλειάδης
