Για τον Jerry Cantrell δεν χρειάζονται συστάσεις. Ο πενηνταπεντάχρονος Αμερικάνος μουσικοσυνθέτης βρίσκεται πίσω από την φωνή και τα τάστα των Alice In Chains από το 1988, με εξαίρεση ένα τριετές διάλειμμα την περίοδο 2002 με 2005. Παράλληλα έχει και το προσωπικό του μουσικό όχημα, στο οποίο εννοείται ότι έχουν εμφανιστεί κατά καιρούς και μέλη των Alice In Chains. Ως μονάδα έχει κυκλοφορήσει άλλους τρεις δίσκους. Το “Boggy Depot” το 1998 και την διλογία “Degradation Trip – Volume 1” και “Degradation Trip – Volume 2” το 2002.
Στο τελευταίο μάλιστα έχει συμμετάσχει και άλλη μια θρυλική μορφή του αμερικάνικου σκληρού ήχου. Πρόκειται για τον κιθαρίστα των Queensrÿche, Chris DeGarmo, ο οποίος ένωσε τις δυνάμεις του με τον Cantrell για τις ανάγκες του κομματιού “Anger Rising” αλλά και για την περιοδεία που ακολούθησε για την προώθηση του διπλού δίσκου. Εξίσου ενδιαφέρουσες παρουσίες έχουμε κι εδώ: Greg Puciato (ex-The Dillinger Escape Plan), Duff McKagan (Guns N’ Roses), Gil Sharone (ex-The Dillinger Escape Plan, Stolen Babies) και Abe Loriel Jnr. (Paul McCartney, BB King, Lady Gaga).
Δεκαεννέα χρόνια μετά, πολλά έχουν αλλάξει. Αλλά η αλλαγή που σου τραβάει περισσότερο την προσοχή είναι η ψυχολογία με την οποία γράφει μουσική ο Cantrell. Το “Brighten” είναι όνομα και πράγμα, ένας δίσκος γεμάτος ενέργεια. Από όλους τους ανθρώπους που θα μπορούσες να σκεφτείς, ο Jerry Cantrell μπήκε στο studio με σκοπό να μας μεταδώσει καλή διάθεση. Και το πετυχαίνει, όσο οξύμωρο και να ακούγεται κάτι τέτοιο.
Το φλέγον ερώτημα που συνοδεύει κάθε τέτοιο δίσκο, είναι πόσο μοιάζει ο ήχος του με το συγκρότημα κύριας ασχολίας του εμπνευστή του. Κι αν, φυσικά, έχει κάτι ενδιαφέρον να παρουσιάσει επιπλέον αυτού. Η απάντηση είναι καταφατική. Σαφώς και ακούμε grunge κομμάτια (“Had To Know”), που θεωρητικά θα ταίριαζαν για παράδειγμα στο “Jar Of Flies”. Αλλά ακούμε επίσης country rock (“Black Hearts And Evil Done”), dark folk (“Prism Of Doubt”) και blues με καστανιέτες. Το τελευταίο συμβαίνει στην ίσως κορυφαία στιγμή του δίσκου, “Siren Song”.
Μου θυμίζει όχι μουσικά αλλά από άποψη στησίματος των κομματιών τις προσωπικές δουλειές του Mark Lanegan. Με όλα αυτά τα ετερόκλητα μουσικά είδη να δένουν αρμονικά στην υπηρεσία του μουσικού και των ιστοριών που θέλει να διηγηθεί στα κομμάτια του. Mην σας ξεγελάει το up-tempo του ομώνυμου “Brighten”. Πρόκειται για έναν αισιόδοξο, αλλά ταυτόχρονα πλήρως ενδοσκοπικό δίσκο. Οι οπαδοί των Alice In Chains δεν θα τον αγαπήσουν τόσο για την όποια ομοιότητα του με το υλικό της μπάντας (που εδώ που τα λέμε, μάλλον δεν έχει), ούτε για τα πολύ καλά τραγούδια (που εδώ που τα λέμε, σίγουρα έχει).
Θα τον αγαπήσουν διότι φανερώνει όλες τις πλευρές του μουσικού και τραγουδιστή, με τρόπο άμεσο και οικείο. Μοιάζει σαν μια προσωπική πρόσκληση που θα σου έκανε ένας φίλος για μια βραδιά στο σπίτι του, όπου θα σου αποκάλυπτε τα προσωπικά του συνοδεία αλκοόλ. Και μιας και μιλάμε για φιλίες, δεν θα μπορούσαμε να αφήσουμε στην απέξω αυτό το μαγικό που συμβαίνει στην εκπνοή του δίσκου.
Εκεί ο Cantrell ανταποδίδει την συνεισφορά του Sir Elton John στο “Black Gives Way To Blue” και διασκευάζει πανέμορφα το “Goodbye”. Αν έπρεπε να φτιάξουμε μια άτυπη λίστα με τις διασκευάρες που έχουν γίνει φέτος από metal καλλιτέχνες, μαζί το “Paint It Black” των Saxon από το “Inspirations” και την λαίλαπα που ακούει στο όνομα Ministry με το “Search And Destroy”, η σπαρακτική ερμηνεία του Cantrell τον τοποθετεί εντός λίστας. Ασυζητητί.
8/10
Χρύσα Γιουρμτάκη
chrysag.nioti@gmail.com
