Οι Jurojin (και όνομα θεού της μακροζωίας στην Ιαπωνία) με εξέπληξαν. Στην αρχή τα λόγια μου ήταν μετρημένα. Ξεκινώντας στο εισαγωγικό τους κομμάτι « Ingress» με ήχους της κλασικής κιθάρας, διαπίστωσα ότι παικτικά τουλάχιστον το κατέχουν. Στη συνέχεια, στο «The Scars» συνειδητοποίησα ότι μου θυμίζουν στα φωνητικά τους Tool (μουσικά καμία σχέση). Μέχρι τότε το απόφθεγμα ήταν ότι για πρώτο δίσκο είναι πολύ καλοί και χωρίς να έχω ακούσει ακόμα κάτι το τόσο διαφορετικό, οι Jurojin είναι μπροστά και θα άρεσαν, εννοώντας ότι σαν ένα σύγχρονο άκουσμα θα τους προτιμούσε σίγουρα το κοινό. Φτάνοντας όμως στο κομμάτι «Proem» η κάθε ένσταση μου μέχρι εκείνη την ώρα εξαφανίζεται και ο φόβος μου ότι θα τους βαρεθώ αποτελεί παρελθόν. Με αυτό το κομμάτι με έχουν ολότελα κερδίσει. Τα εισαγωγικά κρουστά (χαρακτηριστικό στοιχείο είναι ότι παίζουν tabla, είδος ινδικών κρουστών), συνδυασμένα με τον ήχο των υπόλοιπων οργάνων φτιάχνουν ένα αποτέλεσμα τελείως διαφορετικό. Κατά συνέπεια έχουν δημιουργήσει ένα αρκετά ethnic στυλ για τα ευρωπαϊκά αυτιά, βάζοντας μαζί english folk, progressive, rock και indian ήχους. Στο τέλος του δίσκου, συμπέρανα ότι η έμπνευσή τους δεν περιορίζεται μόνο σε δυο τρία κομμάτια. Το τελευταίο κομμάτι είναι last but not least. Στο «The Dreaming» το progressive riff στην κιθάρα με τις μελωδίες του μπάσου (που δίνει πόνο) φανερώνει τη μουσική παιδεία των Jurojin. Κλείνοντας, έχω να πω ότι αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο είναι ότι όσο δυνατά κομμάτια και να έχουν, μπορούν την ίδια στιγμή να τα μαλακώσουν τόσο αρμονικά, χωρίς να φαίνεται ότι έχουν δημιουργήσει δομές, αλλά δίνοντας την εντύπωση ότι οι συνθέσεις τους ακολουθούν μια λογική συνέπεια, χωρίς να χάνουν την ποιότητά τους ούτε δευτερόλεπτο.
9/10
Ήλια Τσάρα
