Υπάρχουν από το 2012 και σκοπός τους προφανώς είναι να επαναφέρουν στο προσκήνιο το post punk των ’80s. Οι Γερμανοί Karies δεν είναι για πολλούς. Απευθύνονται αυστηρά και μόνο σε οπαδούς των Joy Division, Bauhaus και Siouxsie And The Banshees. Οτιδήποτε άλλο “φωτεινότερο” θα φθείρει την ακρόαση του “Alice“ και του σκοτεινού του περιεχομένου.
Ανέκαθεν έτρεφα μεγάλη δυσκολία στο να προσαρμόσω τη γερμανική ακουστική των στίχων στα αυτιά μου. Γι’ αυτό και ποτέ δε μπόρεσα να ακούσω συστηματικά Rammstein ή Kraftwerk. Τα πράγματα φέρουν επιπλέον δυσκολία όταν μιλάμε για ένα είδος το οποίο ποτέ δε με βρήκε σύμφωνο τόσο μουσικά, όσο και από πλευράς τρόπου ζωής. Το “Alice” περιέχει όλα εκείνα τα “must” που πρέπει να έχει μία post punk κυκλοφορία που σέβεται τον εαυτό της. Στοιχειώδεις μουσικές γνώσεις, baroque αισθητική, ρυθμικό μπάσο σε ρόλο μπροστάρη, επιτηδευμένες μέτριες ερμηνείες, vintage παραγωγή και περιορισμένες αλλά ατμοσφαιρικές κιθάρες. Όλα αυτά δηλαδή που χρειάστηκαν τότε για να μπει το είδος -έστω και για λίγο- σε κάθε σπίτι. Το θέμα είναι πως πλέον δε ζούμε σε εκείνη την εποχή και οι Karies μόνο ως ρετρολάγνοι μπορούν να χαρακτηριστούν. Μην ξεχνάμε τι έγινε όταν το post–punk προσπάθησε να αναβιώσει σχεδόν δύο δεκαετίες πριν (βλέπε Franz Ferdinand, The Strokes, Editors) όταν τελικά μπλέχτηκε με το indie rock. Το καλό βέβαια με το “Alice” είναι πως ακούγοντάς το σεβάστηκα το ότι οι Karies έμειναν πιστοί στην old-school προσέγγιση και δεν επέλεξαν τυχόν μοντερνοποιήσεις και αυτό είναι που στο τέλος τους ψιλοσώζει.
Απ’ όσο γνωρίζω, τo post–punk είναι αρκετά δημοφιλές στις μέρες μας στη Γερμανία και αυτός ίσως είναι ο μόνος λόγος για τον οποίο ενδεχομένως οι Karies μπορεί και να είναι ήδη γνωστοί εκεί. Όπως και να ‘χει όμως, δεν πάει χαμένη μία ακρόαση αφού αυτό που κάνουν το κάνουν σωστά. Άσε που είναι μία καλή επιλογή για να το παίξεις “ψαγμένος” στο DJ του συνοικιακού γκοθάδικου που σε έχει ταράξει σε Nina Hagen και Klaus Nomi.
6/10
Χάρης Μπελαδάκης
[email protected]
