Αρκετά καλό death metal από Ιταλία, μελωδικής κοπής αλά Gothenburg στο ύφος των At the Gates, Soilwork και Black Dahlia Murder. Πρόκειται για τον πρώτο δίσκο της μπάντας, ενώ έχει προηγηθεί και το “Fragments of Death” demo του 2007, το οποίο φαίνεται να κινούταν σε αρκετά διαφορετικά μονοπάτια, πάντα με κοινό παρανομαστή βέβαια την ακραία μουσική, με πιο έντονες προσθήκες όμως από πιο κλασσικές μπάντες όπως Slayer και Sepultura που αποτελούσαν επιρροές της μπάντας αρχικά (και αναρωτιόμουν από πού τους βγήκε όλη αυτή η γκρούβα σε μερικά σημεία σε τούτο εδώ…). Πάντως γενικά μιλάμε για ένα δίσκο που τα κομμάτια του είναι αρκετά καλού επιπέδου με πολύ δυνατές στιγμές και γενικά οι συνθέσεις είναι πολύ άμεσες και κυρίως γρήγορες. Δυστυχώς όμως λίγα είναι τα κομμάτια που κάνουν πραγματικά τη διαφορά και ίσως βοηθούσαν τη μπάντα σε διάκριση μέσα από τους τόνους καλού Death υλικού εκεί έξω. Άσε που, κακά τα ψέματα, η μπάντα παίζει τα χιλιοπαιγμένα και ελαφρώς χειρότερα από τα original. Επίσης τα κομμάτια της μπάντας μοιάζουν επικίνδυνα μεταξύ τους και σα να μην έφτανε αυτό, είναι και 50 λεπτά δίσκος, με τα πραγματικά καλά κομμάτια να εμφανίζονται διάσπαρτα μέσα στο δίσκο και τα περισσότερα από τη μέση και μετά… οπότε εύκολα και το κάτι καλό μπορεί να περάσει απαρατήρητο. Και μιας και πιάσαμε τα καλά κομμάτια, το πρώτο δυναμιτάκι σκάει με το δεύτερο κομμάτι , “Blood Centuries” το οποίο δίνει ελπίδες για ένα καλύτερο μέλλον. Και οι ελπίδες δεν είναι φρούδες καθώς όταν φτάνει στο πέμπτο κομμάτι, σκάει το έπος του δίσκου “Death without Honor”, τρομερός At the Gates κόμματος με πολεμική διάθεση και αντρίκιες riffάρες. Καπάκια ακολουθούν πάλι κάποιες στιγμές μετριότητας και μπαίνει και άλλος ένα κόμματος που διεκδικεί τα πρωτεία! Ο λόγος για το μανιασμένο “Mob” με σαρωτικό Melodic Death Metal riffing και πανέμορφα μελωδικά σολίδια. Τελευταίο έπος εδώ μέσα το κομμάτι που κλείνει το δίσκο… 7λεπτά αστείρευτης ποιότητας. Γενικά οι μπάντα φαίνεται να τα πηγαίνει θεαματικά καλύτερα στα πιο μακρόπνοα κομμάτια. Συνοψίζοντας, καλός δίσκος που όμως δεν πείθει στο τέλος ώστε να σταθεί δίπλα στους πραγματικά μεγάλους δίσκους. Μόνο για λάτρεις του Μελωδικού Death ήχου, που δεν θέλουν να τους ξεφύγει κάτι ποιοτικό.
7.5/10
Γιώργος “Kelenmar” Βασιλειάδης
