Οι Last Minute To Jaffna θα πρέπει να είναι, (και αν δεν είναι θα πρέπει να γίνουν..) γνωστοί σε όλους εσάς που είστε φίλοι συγκροτημάτων όπως οι Isis, Neurosis, Nostromo, Knut κλπ. Υπάρχουν στη ζωή από το 2006 όταν και κυκλοφόρησαν το ομώνυμο demo τους και το 2008 η μπάντα, από το Τορίνο, μας παρουσίασε την πρώτη της δουλειά με τίτλο “Volume I”. Εντός των προσεχών μηνών είναι προγραμματισμένη η κυκλοφορία της δεύτερης δουλειάς τους με τίτλο “Volume II”. Αν τώρα σας δημιουργήθηκε η απορία πως γίνεται να πάμε στο “ΙΙΙ” αφού το “ΙΙ” δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμα εδώ είμαι να σας το εξηγήσω. Η μπάντα αποφάσισε να κυκλοφορήσει ένα ep το οποίο από αυτά που θα σας πω παρακάτω εσείς θα κρίνετε αν πρόκειται για προπομπό του δίσκου ή όχι. Πιάνουμε τα πράγματα από την αρχή. Το υλικό που υπάρχει εδώ είναι μεταγενέστερο χρονικά από αυτό του επερχόμενου δεύτερου full lenght γι αυτό και πήρε το ρωμαϊκό νούμερο “ΙΙΙ”, εντάξει ως εδώ; Σχετικά πρόσφατα η μπάντα έκανε support ακουστική εμφάνιση για το ακουστικό show του Scott Kelly των Neurosis κάτι το οποίο τους έδωσε την ιδέα για τη κυκλοφορία ενός πλήρως ακουστικού ep με κομμάτια τόσο από το πρώτο όσο και από το επερχόμενο δεύτερο δίσκο τους με εντελώς διαφοροποιημένα arrangements κάτι στο οποίο συμβάλει και η παρουσία οργάνων όπως η ηλεκτρική βιόλα και διαφόρων ειδών πνευστά, παιγμένα από φίλους της μπάντας .Στους πιο χωμένους στα πράγματα η φάση θα θυμίσει σίγουρα τους φοβερούς Ελβετούς Nostromo οι οποίοι ως κύκνειο άσμα τους το 2004 μας είχαν σερβίρει το “Hysteron/Proteron” με υλικό όλων των παλαιότερων κυκλοφοριών τους παιγμένο ακουστικά.Ιδιαίτερα τολμηρό αναμφίβολα αυτό που προσπαθούν να κάνουν εδώ αυτοί οι Ιταλοί οι οποίοι, ειρήσθω εν παρόδω, τυγχάνουν της εκτίμησης του Steve Austin (Today Is The Day) όσο και των Neurosis. Εδώ έχουμε την ευκαιρία να δούμε με την άνεση μας κατά πόσο τα θέματα που η μπάντα μας παρουσιάζει στις κανονικές κυκλοφορίες της είναι απλά φασαρία με παραμόρφωση και αν όντως υπάρχει μουσικό υπόβαθρο. Σε σημεία πάλι που οι δομές έχουν πια διαφοροποιηθεί μπορούμε να καμαρώσουμε την ευρηματικότητα των συμμετεχόντων την (Grunge/Seattle) rock ευαισθησία με την οποία αποφασίζουν να ντύσουν συγκεκριμένες στιγμές του υλικού και βέβαια να αφεθούμε στη ράθυμη/νωχελική χροιά του τραγουδιστή τους που σίγουρα κουβαλάει πάνω της κάτι απο την αύρα του Mark Lanegan (Screaming Trees).Αν και εξ ορισμού υποτονικό το άκουσμα κρύβει πάρα πολλές εκπλήξεις ακόμη και για τους μυημένους στο είδος. Αναμφίβολα όμως θα πρέπει κανείς να έρθει σε επαφή αρχικά με το κανονικό υλικό της μπάντας , νομίζω, πριν ασχοληθεί με αυτό εδώ, αν και τόσο μεγάλη διαφοροποίηση του από το άλλο τους υλικό μπορεί να το καταστήσει και ένα αυτοτελές άκουσμα αποκομμένο από την υπόλοιπη δισκογραφική τους πορεία. Εν αναμονή λοιπόν του δεύτερο full length βρήκαμε δουλειά.
7/10
Τάσος Δεληγιάννης
[email protected]
