Δεύτερο δισκογραφικό χτύπημα για τους Νορβηγούς. Προηγήθηκε το ντεμπούτο τους “Verraton” το 2018. Η τριάδα συνδυάζει στοιχεία jazz, math rock, post-metal και pop στο μουσικό της χωνευτήρι. Παίζουν ορχηστρική μουσική, πράγμα που η εμπειρία έχει δείξει ότι μπορεί να γίνει πολύ βαρετό, πολύ γρήγορα. Και πολύ εύκολα. Με αυτή την σκέψη στον νου, το κομμάτι “Genetic Circus” για παράδειγμα θα μπορούσε να έχει λίγο μικρότερη διάρκεια.
Αλλά το μέγεθος των διαρκειών δεν είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα αυτού του δίσκου. Η λέξη-κλειδί που φαίνεται να απουσιάζει εδώ είναι «συνοχή». Τα κομμάτια εμπεριέχουν κάποιες καλές ιδέες αλλά φαίνεται να μην έχουν ιδιαίτερη σχέση το ένα με το άλλο. Τόσο από άποψη ήχου, όσο και από άποψη concept. Με εξαίρεση τα πρώτα δύο που δένουν μεταξύ τους ιδανικά ως φόρος τιμής στην ξεχασμένη ηλεκτρονική μουσική της δεκαετίας του ογδόντα, όλα τα υπόλοιπα μοιάζουν από άλλο ανέκδοτο το καθένα.
Η πραγματική αχίλλειος πτέρνα του “Anthem For The Year 2020” όμως είναι η ατσούμπαλη ενσωμάτωση των metal στοιχείων στον ήχο της μπάντας. Για την ακρίβεια, η μη ενσωμάτωση αυτών. Οι σκληρές κιθάρες του Håkon Sagen από το Kristiansand μοιάζουν ξένο σώμα κατά πλειοψηφία των οκτώ συνθέσεων. Με εξαίρεση ίσως το εξαιρετικό “Dreadmill”, στο οποίο κάτι καλό πάει να γίνει αλλά χαλάει τελικά από την ασυνάρτητη ενορχήστρωση των υπολοίπων στοιχείων.
Γενικά πολλές μουσικές ιδέες, metal και μη, μοιάζουν προϊόν μεταγενέστερων σκέψεων. Παντελώς άσχετων με την ιδέα ή τις ιδέες που είχε το συγκρότημα όταν μπήκε αρχικά στο studio. Το σχήμα αντιπροσωπεύει ακριβώς το πρόβλημα με τις post και prog μπάντες που σπεύδουν να τοποθετήσουν την ταμπέλα jazz στον ήχο τους. Η επιδίωξη αυτή έχει συνήθως απώτερο στόχο να αιτιολογήσει μια κατάσταση κατά την οποία το εκάστοτε σχήμα θέλει να συνδυάσει ετερόκλητα μουσικά ήδη αλλά λόγω αμπαλοσύνης, τεμπελιάς ή συνδυασμό των δύο, δεν τα ομογενοποιεί επαρκώς ή σωστά.
Πολλές φορές δε, όπως εδώ, δεν τα ταιριάζει και καθόλου. Και χρησιμοποιεί την έννοια του «jazz αυτοσχεδιασμού» ως άλλοθι για την μουσική του τεμπελιά. Όποιος έχει ακούσει δίσκους σαν το “Bitches Brew” έστω κι από σπόντα, γνωρίζει ότι ο αυτοσχεδιασμός στην jazz μόνο ατάκτως εριμμένες ιδέες δεν είναι. Και έχει σημασία αυτό, όχι μόνο για τους Addiktio, με τους οποίους κατά πάσα πιθανότητα δεν θα ασχοληθούν πολλοί. Παρατηρώ τελευταία μια λανθάνουσα τάση ηρωοποίησης τέτοιων σχημάτων, ελλείψει κατάρτισης μιας μεγάλης ή μικρής μερίδας του κοινού του σκληρού ήχου σε θέματα που αφορούν την jazz και τα συγγενή της υποείδη. Ή ίσως λόγω και του μεμονωμένου της ενασχόλησής τους με τον σκληρό ήχο.
Το ότι δεν έχεις συνηθίσει όμως στην χρήση μιας εντυπωσιακής τεχνικής ή μιας εξίσου εντυπωσιακής προσέγγισης, γιατί δεν πολυχρησιμοποιείται στο είδος ή τα είδη μουσικής που άκουγες ως τώρα, δεν μετατρέπει ξαφνικά την μπάντα που αποφασίζει να την εφαρμόσει στα χωράφια που γνωρίζεις σε μουσική ιδιοφυΐα. Η τεχνική είναι καλή, όχι η μπάντα. Δε θέλω να μπερδεύεσαι. Κι αν ποτέ αποφασίσεις να δώσεις μια ευκαιρία στο μουσικό είδος που την εφαρμόζει πλειοψηφικά, θα καταλάβεις πόσοι «λίγοι» είναι ορισμένοι κατ’ επίφαση χρισμένοι «υπερήρωες» αυτής της μουσικής.
3,5/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
chrysag.nioti@gmail.com
