Ο Neil Merryweather (κατα κόσμον Robert Neilson Lillie) είναι τραγουδιστής, μπασίστας και τραγουδοποιός. Η καλλιτεχνική πορεία του Καναδού μετράει αισίως πέντε δεκαετίες, μέσα στις οποίες έχει συνεργαστεί με κορυφαία ονόματα του διεθνούς μουσικού στερεώματος, όπως Steve Miller, Dave Mason, Lita Ford, Billy Joel και Rick James. Τo “Kryptonite” συντέθηκε και ηχογραφήθηκε μέσα σε λιγότερο από μια εβδομάδα, με δανεικά όργανα από τους Sonny & Cher και κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1975. Λίγο αργότερα, ο Merryweather διέλυσε το σχήμα, λόγω διαφωνιών με την τότε δισκογραφική του εταιρεία, Mercury.
Θυμάστε εκείνο το επεισόδιο του “South Park” που ο Kenny τριπάρει μονίμως υπό τους ήχους του αριστουργηματικού “Heavy Metal (Takin’ A Ride)” του Don Felder και μεταφέρεται στο σύμπαν της cult κινηματογραφικής μεταφοράς του κόμικ “Heavy Metal”; Ε, καθένα από τα οκτώ κομμάτια του “Kryptonite” θα μπορούσε να αντικαταστήσει επάξια το εν λόγω κομμάτι και το νόημα της σκηνής να μην αλλάξει καθόλου. Η ακόμα πιο cult κι εξίσου κομιξίστικη φωτογραφία εξωφύλλου του δίσκου θα μπορούσε να βρίσκεται σε κάποιο λεξικό, δίπλα στο λήμμα ψυχεδελικό rock κι οι αναγνώστες δε θα χρειάζονταν καμία άλλη περιγραφή ή εξήγηση του όρου.
Το καλό επανακυκλοφορίες αυτού του ήχου, είναι ότι σε αντίθεση με όλα τα υπόλοιπα είδη δεν ακούγονται κι ούτε πρόκειται να ακουστούν ποτέ κακογερασμένες. Στοιχεία όπως η παραγωγή, η ηχητική εξέλιξη ενός ιδιώματος ή ακόμα κι οι εκάστοτε επικρατούσες μουσικές τάσεις μπορεί να δράσουν αποτρεπτικά για κάποιον ακροατή με σημερινά ακούσματα που θέλει να απολαύσει έναν δίσκο παλιότερης δεκαετίας. Με τους acid και psych rock δίσκους όμως, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Όσο πίσω ταξιδεύουμε στον χρόνο, τόσο καλύτεροι ακούγονται και οι προαναφερθέντες αρνητικοί παράγοντες μετατρέπονται εδώ σε πλεονεκτήματα.
Αν δεν γεννιόταν το ψυχεδελικό rock σε αυτές τις δεκαετίες, θα έπρεπε να πάμε πίσω στον χρόνο να το εφεύρουμε. Γιατί ταίριαξε τέλεια με όλα. Με τις τότε παραγωγές, την τότε αισθητική, τις τότε εκτελεστικές ικανότητες των μουσικών και κυρίως την τότε περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Καλύτερα από όσο θα μπορούσε να ταιριάξει ποτέ αν υπήρχε πριν κι απ’ όσο θα μπορούσε να ταιριάξει μετά.
Πράγματι, ο δίσκος αιχμαλωτίζει τον David Bowie εκείνης της περιόδου (“You Know Where I’ d Rather Be”, “Star Rider”) και τους The Byrds (“The Groove”, “Kryptonite”), γεγονός που τον κάνει νομοτελειακά επίκαιρο και κατά πάσα πιθανότητα θα τον κάνει ακόμα πιο επίκαιρο σε δέκα χρόνια από τώρα. Δε θέλω να πιάσω καν τους πανέξυπνα σαρκαστικούς, μέσα στο ψυχεδελικό τους ντελίριο, στίχους τύπου “I believe in uncle Sam, he made me what I am” και το γεγονός ότι σήμερα μοιάζουν πιο επίκαιροι από το 1975 όπου γράφτηκαν. Γιατί αυτή η συζήτηση είναι ικανή να αποκτήσει το αέναο του χαρακτήρα της μουσικής που συνοδεύουν.
7,5/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
chrysag.nioti@gmail.com
