Έρχονται στιγμές που πραγματικά αναρωτιέμαι αν υπάρχει κάτι που να λέγεται πραγματικά ΚΑΚΗ, ΜΟΝΟΤΟΝΗ και ΑΝΟΥΣΙΑ μουσική. Η αλήθεια είναι ότι δε θέλω να πιστεύω κάτι τέτοιο… Αλλά έλα που έρχονται κάτι κυκλοφορίες σαν αυτήν εδώ και με διαψεύδουν πανηγυρικά! Οι Metalcorάδες (να δω τι άλλες μπάντες θα εσωκλείσει στους κόλπους του αυτό το είδος) Like Moths To Flames έρχονται από την Αμερική να μας καταπλήξουν με το πρώτο Full Length τους καθώς παρουσιάζουν πτυχές τις ασχήμιας που κανείς δεν θα μπορούσε να διανοηθεί. Το Metalcore που παίζουν… ΜΑ ΚΑΛΑ, ΠΙΟ METALCORE; Που πήγαν οι εποχές που οι δευτεροκλασάτοι (και καλά) του είδους ήταν οι Aftershock και οι Prayer For Cleansing; Ποιόν κοροϊδεύουμε ρε παιδιά; Δεν είναι Metalcore αυτό! Ένα ανούσιο groovάτο κλωτσοκοπάνημα με μερικά Breakdowns… Δηλαδή άμα βάλεις στην Βανδή Breakdown γίνεται Metalcore; Κατάντια, σε ολόκληρο το δίσκο ένα μεταλλικό riff δεν ακούστηκε! Και αυτά που ακούστηκαν… Καλύτερα να μην τα είχα ακούσει. Το σκύλο μου να έβαζα μπροστά από μια κιθάρα πιο πολλές πιθανότητες θα είχα να ακούσω κάτι πιο ενδιαφέρον (και θα ήταν και Experimental)… Μάλλον γράψε λάθος! Για ποια riffs συζητάμε; Εδώ έχουμε κατάσταση ‘The one riff that binds them all’. Όλος ο δίσκος ακούγεται λες και είναι το ίδιο riffάκι με ελάχιστες παραλλαγές. Καλά το highlight είναι ο τραγουδιστής. Μα τι τεχνική; Πόσο δύσκολο να είναι σε ένα τραγούδι που το αρμονικό του υπόστρωμα κινείται κάπου ανάμεσα σε λευκό θόρυβο και υπόηχους, εσύ να καταφέρνεις να ακούγεσαι φάλτσος; Μιλάμε για κατόρθωμα… Κάνει τον Sean Killian από τους Vio–lence, τον Katon de Pena των Hirax και τον Mark Shelton από τους Manilla Road να ακούγονται σαν τον Pavarotti, τον Carreras και τον Domingo μπροστά του. Το μόνο καλό του δίσκου είναι ότι είναι μικρός σε διάρκεια οπότε τελειώνει γρήγορα το μαρτύριο. Ακούστε τον μόνο οι ασφαλισμένοι! Εχμμ στην Ελλάδα ζούμε…
2.5/10
Γιώργος “Kelenmar” Βασιλειάδης
