Υπάρχουν περιπτώσεις μουσικών που απλά περνάνε απαρατήρητοι, παρόλο που είναι πολύ ταλαντούχοι και αξιοσημείωτοι. Ένας τέτοιος είναι και ο Luca Princiotta, κιθαρίστας της Doro από το 2008, ο οποίος φέτος κυκλοφορεί τον δεύτερο προσωπικό του δίσκο “Rough Blue”. Για να αναφέρουμε ένα μικρό μέρος του βιογραφικού του Ιταλού, ο Princiotta ήταν ο κιθαρίστας στην μπάντα του Blaze Bayley από το 2004 έως το 2007 ενώ έχει συνεργαστεί με ονόματα όπως οι André Matos (Shaaman, ex-Angra), Chris Caffery (Savatage, TSO), Dennis Stratton (ex-Iron Maiden), Uli Jon Roth και Tarja Turunen (ex-Nightwish).
Αν μη τι άλλο, το βιογραφικού του Princiotta είναι αρκετά εκθαμβωτικό, αλλά μόλις φέτος ο κιθαρίστας αποφάσισε να σχηματίσει την προσωπική του μπάντα και να κυκλοφορήσει ένα δίσκο. Αντικατοπτρίζει το “Rough Blue” το βιογραφικό του Princiotta; Με μεγάλη σιγουριά θα πω ναι, αφού το ντεμπούτο των Luca Princiotta Band είναι πραγματικά εντυπωσιακό. Με την βοήθεια των Gian-Andrea Costa (μπάσο), Rocco Lombardi (τύμπανα) και Matteo Bertini (φωνητικά), ο Princiotta φτιάχνει έναν σχεδόν instrumental δίσκο, βασισμένο στο hard rock ο οποίος σπάει κόκαλα.
Το “Rough Blue” είναι σχεδόν instrumental, αφού υπάρχουν τρία τραγούδια στα οποία ο Bertini δανείζει την γεμάτη και μεστή φωνή του. Τα “What It Takes”, “Ain’t No Love” είναι δυνατά κομμάτια και θα μπορούσαν να υπάρχουν σε οποιοδήποτε δίσκο των Whitesnake ή των Mr.Big. Η μπαλάντα “Nothing But This Song”, είναι καλή, μελωδική αλλά απλώς, το μόνο αρνητικό που έχει είναι ότι είναι αρκετά συνηθισμένη. Και μάλλον είναι το ποιο αδύναμο σημείο του δίσκου.
Από εκεί και πέρα, το “Rough Blue”είναι βασισμένος, σε μεγάλο βαθμό στα blues, κάτι που μπορεί κάποιος να παρατηρήσει και στα ποιο δυνατά κομμάτια του, όπως τα “On Board”, “Shake The Cake” ή το ομώνυμο “ Rough Blue”. Μια πιο hard rock στιγμή είναι το πολύ μελωδικό “The Guest”, ενώ οι ήρεμες στιγμές των “When Everything’s Right” και “We Need Time”, δίνουν την απαραίτητη Satriani-κή υφή στο παίξιμο και την συνθετική δεινότητα του Princiotta.
Το “Rough Blue”δεν πρόκειται να ανακαλύψει τον τροχό πάνω στο instrumental κιθαριστικό hard rock, αλλά σίγουρα οι επιρροές του Satriani, Vai, Gilbert αλλά και του Andy Timmons και του Sharman, είναι εμφανέστατες και δουλεμένες με έναν πολύ καλό τρόπο. Ο δίσκος δεν σε κάνει να βαριέσαι και είναι γεμάτος από ενδιαφέροντα riff και μελωδίες, οι οποίες μπορούν να μείνουν στο μυαλό του ακροατή από το πρώτο άκουσμα. Τα 3 τραγούδια που έχουν φωνητικά, είναι πολύ καλοί κράχτες για τους οπαδούς που δεν μπορούν να ακούσουν έναν instrumental δίσκο, από την αρχή μέχρι το τέλος. Θέλετε να σας μιλήσω και για τις τεχνικές ικανότητες στην κιθάρα του Princiotta; Ε μάλλον, νομίζω ότι καταλαβαίνετε ότι είναι άπιαστες. Must have για τους λάτρεις της εξάχορδης θεάς…
8/10
Δημήτρης Σταύρος
[email protected]