Μια πιο alternative σκοπιά του Metal. Απ’ ότι μου είπε ένα πουλάκι αυτό είναι το δεύτερο album τους που αποτελεί τη συνέχεια του “Deathmarch”, το οποίο βγήκε τον Ιούνιο 2008. Οι ίδιοι δηλώνουν Rock/Metal (δικαίως) και τα «κλικ» στη σελίδα τους, δεν ξεπερνούν τα 100. Επιρροές πολλές, με καθαρά φωνητικά με echo/reverb απ’ το υπερπέραν και riff που σου θυμίζουν Stoner μπάντα του σήμερα. Κομμάτια που θα ξεχώριζα… το “Devil Angel”, γιατί η σύνθεση του κουπλέ θα μπορούσε να κοσμεί άνετα ελαφρολαϊκό τραγούδι – Νομίζω πως είναι η δεύτερη φορά που το συναντώ αυτό… ύποπτο! -. Το καλό της υπόθεσης είναι πως όντως είναι αυτό ακριβώς που οι ίδιοι ορίζουν τον εαυτό τους “Ένα μικρό πόδι στο rock, ένα μεγάλο πόδι στο Metal”. Και αποτέλεσμα; Μια aggressive μουσική σύνθεση με φωνητικά που μέχρι και Kurt Cobain μου θύμισαν σε κάποιες στιγμές (βλ. “Bugs & Hope”). Καλοδουλεμένα τα κιθαριστικά σόλο, όχι όμως έτσι που να ξεχωρίζουν, βασικά τώρα που το σκέφτομαι μπορεί να ήταν σόλο, αλλά μόνο τη φιλοσοφία του «σόλο» δεν είχαν.. αντίθετα τα ρυθμικά σ’ εκείνο το σημείο ήταν πιο δυνατά! – Περίεργα πράγματα.. – Ο δίσκος γενικά είχε επτά κομμάτια, ίδια και διαφορετικά συγχρόνως. Τι θέλω να πω μ’ αυτό.. είναι από εκείνες τις στιγμές που πραγματικά τα πρώτα δευτερόλεπτα κάνουν τη διαφορά, αλλά η συνέχει είναι σε όλα όμοια. Είτε η φωνή πατούσε στα ίδια βήματα, είτε η κιθάρα. Βέβαια το κάθε κομμάτι – ευτυχώς – είχε κάποια σημεία που όχι μόνο δεν περίμενες ν’ ακούσεις αλλά προσωπικά τα βρήκα και πολύ εμπνευσμένα (βλ. “Norma”). Το “Coexist” είχε την πιο παράξενα εναλλακτική εισαγωγή.. μέχρι βέβαια όπως προείπα να μπουν κιθάρες/φωνές που έδωσαν το ίδιο μοτίβο με τα υπόλοιπα. Αξίζει να σημειωθεί, πως για λίγο σκάλωσα αφού η φωνή φάνηκε να πατάει στα μονοπάτια του Serj Tankian – καθόλου άσχημο, εκτός άμα είσαι φανατικός του προαναφερθέντα και θες να σκοτώσεις οποιονδήποτε κάνει προσπάθεια να δώσει αυτή την ανατολίτικη πλευρά στη φωνή του -. Μου φάνηκε πως οι κύριοι Mascot Parade δεν μπόρεσαν να διαχειριστούν καλά αυτά τα 8 – 10 λεπτά σε μερικές απ’ τις συνθέσεις τους. Έφτασαν να είναι μονότονοι και κουραστικοί. Το ομότιτλο με το δίσκο δεκάλεπτο κομμάτι ήρθε να κλείσει την ακρόαση. Με ένα κάρο effects στην εισαγωγή που αδυνατώ να καταλάβω τι είναι, και μια πιο σκοτεινή διάθεση στη μουσική του. Φάνηκε αρκετά ενδιαφέρον στην αρχή και η συνέχεια ήταν πραγματικά ΒΑΡΒΑΤΗ. Το μοτίβο δεν άλλαξε, η φωνή στον ίδιο τόνο και η κιθάρα με τον ίδιο τρόπο παιξίματος, όμως αν έπαιρνα να κρίνω ένα single αυτού του κομματιού θα έλεγα τα καλύτερα. Πάρα πολύ καλή δουλειά που κυρίως με κέρδισε όταν απομόνωσα στ’ αυτί μου τα ντραμς. Φαίνεται πως αυτό το δεκάλεπτο δεν ήταν σε καμιά περίπτωση «κουραστικό», είχε και τις αλλαγές του και κυρίως την ταυτότητά του! Γενικά αν μου επιτρεπόταν, θα βάφτιζα την μπάντα ως ένα “grunge” ρεύμα ή έστω μια εξέλιξή του. Δεν είναι άσχημο αλλά ούτε και τόσο… «διαφορετικό». Ανάμεικτα συναισθήματα.
6/10
Ντένια Παλαιολόγου
