Αν το 2003 έλεγε κάποιος στους Epica ότι κάποτε θα αποτελούν πηγή έμπνευσης για άλλες μπάντες στο μέλλον, σίγουρα και οι ίδιοι θα γελούσαν. Κι όμως από τη στιγμή που τα πράγματα πήραν μία υπερβολικά συμφωνική στροφή, αυτομάτως όλο αυτό έγινε μία μόδα που, καλώς ή κακώς, κρατάει μέχρι και σήμερα. Μία από αυτές τις μπάντες είναι και οι MaYan που αισίως έφτασαν κι αυτοί στον τρίτο τους δίσκο. Και εννοείται πως δεν έχουν ακόμα τον ίδιο αντίκτυπο με τους Ολλανδούς συμπατριώτες τους, αλλά έχουν μεγάλη παραγωγική όρεξη αλλά και υποδειγματική άνεση στο να γράφουν μεγαλεπίβολες συνθέσεις, όπως μαρτυρά και το “Dhyana“.
Δεν έχω ακούσει κάποιο από τα δύο προηγούμενα albums, γι’ αυτό και η γνώμη μου θα μετρήσει αποκλειστικά και μόνο για την εν λόγω κυκλοφορία. Αν και προτιμούν να αναφέρονται ως symphonic death σχήμα, ωστόσο θα έλεγα πως αυτός ο χαρακτηρισμός είναι μόνο ένα μέρος αυτού που οι MaYan παίζουν. Και για να αποφύγουμε από την αρχή τυχόν συγκρίσεις με Epica, η βασική διαφορά είναι πως εδώ η συχνότητα των οπερετικών φωνητικών είναι μεγαλύτερη και αρκετά πιο ουσιώδης. Θυμάμαι την καταπληκτική φωνή της Marcela Bovio όταν ακόμη ήταν στους Stream Of Passion (“Darker Days“, τσεκάρετε οπωσδήποτε) και χαίρομαι με το πόσο ωραία έχει εξελιχθεί χωρίς να είναι μία φτηνή απομίμηση της Simone Simmons. Βάλτην δίπλα σε μία επαγγελματία σοπράνο (Laura Macrì) και αυτομάτως έχεις ερμηνείες που κάνουν θαύματα. Τα πιο harsh vocals δε νομίζω πως παρουσίασαν κάτι το ιδιαίτερο, καθώς η παράσταση έχει ήδη κλαπεί από το “αδύναμο φύλο”. Συνθετικά παίρνεις αυτό που περιμένεις. Ογκώδεις παραγωγές, αφθονία σε χορωδίες, ντουέτα και κουαρτέτα (όντας εννιαμελής μπάντα), αρμονικοί “βιολί/drums” συνδυασμοί και τέλεια ισορροπία ανάμεσα σε κιθάρες και ορχήστρα. Καλύτερο παράδειγμα που μπορώ να σκεφτώ είναι το “The Illussory Self“ το οποίο πιστεύω πως είναι με διαφορά το magnum opus του δίσκου. Και το σημαντικότερο; Δεν πέφτει στην παγίδα της μακροπρόθεσμης διάρκειας, όπως αρχίζουν να πέφτουν αρκετά συγκροτήματα αντίστοιχου είδους. Το κακό βέβαια με τέτοιες κυκλοφορίες είναι η αισθητά περιορισμένη χρήση των solos, κάτι που μέχρι ενός σημείου μπορώ να δικαιολογήσω. Δε μπορείς όμως να βασίζεσαι διαρκώς στη Marcela ή στο πιάνο για να βγάλεις συναίσθημα. Πιο δυναμικές στιγμές επίσης θα βρεις εύκολα στα “The Rhythm Of Freedom” και “The Veil Of Thoughts” αν ζητάς κάτι πιο επιθετικό από το σύνηθες της ακρόασης, παρόλο που η επιθετικότητα δεν είναι αυτή που αντιπροσωπεύει το δίσκο. Είναι αυτή όμως που δεν κάνει το “Dhyana” να υποκύψει στο αμάρτημα της επανάληψης.
Συμπερασματικά, έχουμε να κάνουμε με ένα album πλήρως προσεγμένο από μία ταλαντούχα μπάντα που μπορεί να θεωρηθεί και ως ένα από τα “next best things” σε αυτό το χώρο. Όσοι αρέσκονται σε συγκροτήματα τέτοιου τύπου νομίζω οφείλουν το ακούσουν.
Χάρης Μπελαδάκης
