Υπάρχουν albums με τα οποία νιώθω απανωτά deja vu όταν τα ακούω για να τα κάνω κριτική, όχι τόσο γιατί αντιγράφουν κάποιο συγκεκριμένο συγκρότημα ή ένα συγκεκριμένο είδος (εξάλλου δεν το κάνουν όλοι αυτό), αλλά γιατί τα περισσότερα μου αφήνουν μια αίσθηση αδιαφορίας, ένα αίσθημα του τύπου ότι είτε το άκουσα είτε δεν το άκουσα είναι το ένα και το αυτό. Λες και δεν το έβαλα ποτέ να το ακούσω και προφανώς δεν είχε τίποτα απολύτως να μου προσφέρει.
Αυτό συνέβη και με το νέο album των Mountaineer οι οποίοι προέρχονται από το Oregon της Αμερικής. Η δουλειά τους ήταν τόσο αδιάφορη και άψυχη που θύμισε παλαιότερα ανάλογα promo που άκουσα που πέρασαν και δεν ακούμπησαν. Και μπορεί μουσικά να είναι άρτιοι και οι συνθέσεις να είναι όμορφα στημένες, δε διαθέτουν όμως απολύτως τίποτα που να σου τραβάει την προσοχή και να σου μένει στο μυαλό. Καθώς φαίνεται, οι συνάδελφοι στα “Passages” και “Bloodletting” δεν έχουν πολύ διαφορετική άποψη από τη δική μου.
Για όσους δεν τους γνωρίζετε, το συγκρότημα παίζει ένα μίγμα doom, post-metal, shoegaze και heavy rock. Μπορεί να μην είμαι απαιτητικός στο να δοκιμάζει κάποιος να παίξει σε μια ήδη δοκιμασμένη συνταγή, αρκεί να έχει κάτι να προσφέρει, είτε με την προσωπικότητά του είτε με το πάθος του. Και σε αυτήν τη δουλειά δεν υπάρχει τίποτα από τα δύο. Αυτό που άκουσα, είναι ένα flat, τελείως άψυχο album που εκλιπαρεί για λίγες στιγμές κατάθεσης ψυχής.
Πραγματικά, θα ήθελα το album να ήταν κακό μουσικά για να έχω κάτι να του προσάψω και να μην έχω τη δικαιολογία της έλλειψης ψυχής και πάθους. Νιώθω ότι είναι χειρότερο το να είσαι καλός μουσικά αλλά να μην καταθέτεις έστω μια ρανίδα ψυχής ή προσωπικότητας, από το να είσαι μέτριος ή προς το κακός μουσικά αλλά να τα δίνεις όλα. Το σύνολο ήταν τόσο αδιάφορο, που σχεδόν ξέχασα ότι το άκουσα, ενώ αν μου το βάλει κάποιος τυχαία στο μέλλον να το ακούσω δεν υπάρχει περίπτωση να θυμηθώ ούτε νότα.
4/10
Σταύρος Πισσάνος
[email protected]
