Οι Meursault Omega, είναι ένα one-man project από την Ιταλία. Ο ιθύνων νους που βρίσκεται πίσω από όλα είναι ο Cliff Scott που δημιούργησε το συγκρότημα το 2020 ενώ το 2021 κυκλοφόρησε το ντεμπούτο του “Meursault”. Ο Cliff εργάστηκε αρκετά, όπως λέει, για να φτάσει σε αυτή τη δεύτερη κυκλοφορία η οποία τιτλοφορείτε “Cold Thirst” εστιάζοντας σε ορισμένες πτυχές του θανάτου με ένα είδος ψυχεδελικού ταξιδιού.
Έχοντας ακούσει όλα τα κομμάτια θέλω να σας περιγράψω μια εικόνα από τα παιδικά μου χρόνια. Όσοι είναι άνω τον 40 θα με καταλάβουν. Θυμάστε όταν ήμασταν μικρά και ψάχναμε σταθμούς στο ραδιόφωνο με την βελόνα να γυρνάει πέρα δώθε; Πόσες φορές είχε τύχει όταν βρίσκατε κάτι καλό από πάνω του να ακούγονται άλλοι τρεις σταθμοί; Πραγματικά, πόσοι δεν το έχετε ζήσει αυτό; Που θέλω να καταλήξω; Τα δώδεκα τραγούδια εδώ είναι σαν να έχουν δύο μπορεί και τρία κομμάτια μέσα σε μια σύνθεση μοιάζοντας με ραδιοπειρατικό μουσικό σταθμό. Αυτό το ό,τι να ‘ναι μείγμα η νεολαία πλέον το ονομάζει industrial noise metal.
Ο Cliff όντας παραγωγός και συνθέτης, δημιούργησε τη μουσική και τους στίχους ο ίδιος αλλά ταυτόχρονα αποφάσισε να εμπλέξει πολλούς και διαφορετικούς καλλιτέχνες της ιταλικής metal σκηνής για να προσφέρει μια ποικιλία στα τραγούδια, ειδικά στα φωνητικά. Ο δίσκος περιέχει δώδεκα συνθέσεις και αυτό που ακούω είναι ένας μουσικός αχταρμάς με μια πληθώρα διαφορετικών φωνητικών που είναι κυρίως γυναίκεια και φτάνουν από death/black κραυγές μέχρι οπερετικές άριες.
Αν τα παραισθησιογόνα είχαν ήχο, πιστεύω ότι θα ονομαζότανε “Cold Thirst”. Οπερετικά φωνητικά με ακραίες κραυγές είναι ό,τι πιο άκυρο έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια. Αυτό δεν είναι πρόοδος αλλά οπισθοδρόμηση. Δεν είναι ότι σνομπάρω τέτοιου είδους προσπάθειες αλλά όπως και να το κάνουμε δεν μπορείς να βάζεις σε ένα τσουβάλι τόσα πολλά διαφορετικά πράγματα. Δεν ακούγεται καν.
3/10
Νίκος Λίλλης
[email protected]
