Νομίζω ότι το όνομα Michael Romeo, είναι πλέον γνωστό σε μεγάλη μερίδα οπαδών του σκληρού ήχου. Ο Αμερικανός κιθαρίστας των Symphony X έχει πλέον χαρακτηριστεί ως ένας από τους καλύτερους κιθαρίστες του κόσμου και όχι άδικα, αφού έχει ένα εντελώς προσωπικό ύφος και στυλ. Αυτό όχι μόνο στα lead μέρη του αλλά και στα riff του, που πλέον νομίζω έχει δημιουργήσει μια δική του σχολή. Πριν από 25 σχεδόν χρόνια, ο mastermind των Symphony X είχε κυκλοφορήσει το “The Dark Chapter”, στο οποίο έκανε τα μαγικά του παρέα με ένα drum machine.
Η δεύτερη προσωπική δουλειά του Romeo με τίτλο “War Of The Worlds – Prt. 1”, έχει πολύ λίγα κοινά με το “The Dark Chapter”. Κατά πρώτο και κύριο λόγο, ο Romeo δεν έχει παρέα του μόνο ένα drum machine, αλλά τους John DeServio (μπάσο – Black Label Society), John Macaluso (τύμπανα – Labÿrinth, x-Yngwie Malmsteen) και την φωνή του ‘παρθένου’ δισκογραφικά Rick Castellano. Το “The Dark Chapter” ήταν ένα καλό γενικά κιθαριστικό album, αλλά το να άκουγα κάτι παρόμοιο από τον Romeo, μάλλον δεν θα είχε και μεγάλο νόημα. Μάλλον και ο ίδιος ο μεγαλοφυής κιθαρίστας το κατάλαβε και το “War Of The Worlds – Prt. 1”, έρχεται να σκάσει σαν βόμβα.
Μπορώ να πω με βεβαιότητα, ότι ο τελευταίος ΜΕΓΑΛΟΣ δίσκος που κυκλοφόρησαν οι Symphony X, ήταν το “The Odyssey”. Από εκεί και μετά, δεν θα πω ότι έμεινα απογοητευμένος από τις επερχόμενες δουλειές των Αμερικάνων, αλλά σίγουρα ήταν η σκιά του εαυτού τους. Το “War Of The Worlds – Prt. 1”, νομίζω ότι είναι ο δίσκος που θα έπρεπε να κυκλοφορήσουν οι Symphony X, μετά το “The Odyssey”. Ο λυρισμός που έχει σχεδόν χαθεί στους Symphony X, είναι παρόν στον προσωπικό δίσκο του Romeo, με το λαρύγγι του Castellano να μην είναι βέβαια τόσο καλό όσο του τιτανοτεράστιου Rusell Allen, αλλά να δίνει απίστευτες ερμηνείες στις πολλές μελωδίες που υπάρχουν στα φωνητικά.
Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορείς να ξεχωρίσεις τραγούδια στο “War Of The Worlds – Prt. 1”, αφού ο Romeo πρέπει να είχε πολύ κέφι όταν συνέθετε. Τα πολύ εμπορικά “Fear The Unknown” και “Black”, περιέχουν μελωδίες οι οποίες μένουν με το πρώτο άκουσμα στο μυαλό, ενώ το “F*cking Robots”, μπλέκει το τεχνικό με το μοντέρνο metal και με electronic ήχους, χωρίς να χάνει τη μελωδική του έκφανση.
Το “Djinn” με την ανατολίτικη χροιά του, πρέπει να είναι ένα από τα καλύτερα τραγούδια του δίσκου, με τον Castellano να με ανατριχιάζει με τους αμανέδες του. Αν νομίζετε ότι το “Egypt” στο “V” είναι το καλύτερο oriental based τραγούδι του Romeo, ακούστε το “Djinn”. Το μπαλαντοειδές “Believe” παίρνει την σκυτάλη για 9 σχεδόν λεπτά και χαρίζει φοβερή ατμόσφαιρα και λυρισμό στον ακροατή. Σε πιο εμπορικούς ακόμη δρόμους το “Differences”, ενώ το “Oblivion” και το καταπληκτικό “Constellations”, κλείνουν το δίσκο με τον καλύτερο τρόπο.
Το “War Of The Worlds – Prt. 1” είναι η τέλεια μίξη του symphonic και του progressive metal. Το τεχνικό στοιχείο υπάρχει σε μεγάλο βαθμό, αλλά δεν καταπίνει τις μελωδίες και τα συμφωνικά μέρη, που είναι πραγματικά τέλεια. Τα riff του Romeo αλλά και τα lead μέρη του, δεν νομίζω ότι χρειάζονται μεγάλη αναφορά στο πόσο σεμιναριακά είναι. Το “War Of The Worlds – Prt. 1” αποδεικνύει ένα πράγμα σίγουρα: ότι ο Michael Romeo δεν είναι μόνο ένας καταπληκτικός κιθαρίστας, αλλά και ότι είναι ένας μεγάλος συνθέτης και ενορχηστρωτής. Κάθε φορά που ακούω τον δίσκο, έχω την αίσθηση ότι ακούω έναν από τους μεγάλους συνθέτες της εποχής μας ή καλύτερα, ακούω συμφωνίες του Dvorak ή του Holst, όπως αυτοί θα τις έγραφαν αν ζούσαν σήμερα.
Όσοι από εσάς αγαπούν τα “V” και “The Odyssey” των Symphony X, πιστέψτε με, θα αγαπήσετε και το “War Of The Worlds – Prt. 1”.
8.5/10
Δημήτρης Σταύρος
[email protected]
