Η αλήθεια είναι πως αντικειμενικός ιδιαίτερα στη συγκεκριμένη περίπτωση δε μπορώ να είμαι. Αρχικά διότι το southern rock με το οποίο καταπιάνονται το συμπαθέστατο εξαμελές σχήμα με το όνομα White Cowbell Oklahoma, δεν ήταν ποτέ ανάμεσα στα γενικότερα ακούσματά μου. Ήταν μάλιστα ελάχιστες οι φορές που ανάμεσα στο είδος ξεχώρισα πραγματάκια που με ενδιέφεραν. Επιπρόσθετα, και για να είμαι ειλικρινής δηλαδή, όταν πήγαινα σε κανένα rockάδικο και ξεκινούσε ή συνέχιζε προς κακή μου τύχη να παίζει ανάλογου ύφους κομμάτια, βαριόμουν ιδιαίτερα και πάντα θεωρούσα το είδος ως ζέσταμα για να πιείς τα πρώτα σου ποτά πριν το κυρίως μενού, ή για να τελειώσεις τη νύχτα σου εφόσον ήσουν κάμποσα λίτρα μακριά από τη νηφαλιότητα!
Ταυτόχρονα όμως, είχα και έχω τη συνείδηση να εκτιμήσω τα καλά πράγματα και το “Seven Seas Of Sleaze”, είναι πράγματι μια καλή “δουλίτσα” με βάση το τι ακούω δηλαδή και σίγουρα πετυχαίνει τρία σημαντικά πράγματα. Πρώτον, σε κάνει να εκτιμήσεις το ότι είναι καλοπαιγμένο. Δεύτερον, μπορεί να σε κρατήσει να το ακούσεις μέχρι το τέλος του (σ.σ.: εξάλλου μιλάμε για εφτά συνθέσεις) και τέλος σίγουρο είναι πως, ως επιλογή του να αράξεις και να πιείς ήσυχα τις μπύρες σου βυθισμένος στις σκέψεις σου και αποτινάσσοντας την κούραση της μέρας, το “Seven Seas Of Sleaze” είναι μια καλή μουσική επιλογή.
Μέχρι εκεί όμως. Διότι πέραν του ότι δεν μου αρέσει προσωπικά το είδος, κάτι που στέκεται από μόνο του ως υποκειμενικός παράγοντας, σιχαίνομαι δύο πράγματα στις μέρες μας. Το’ χω ξαναπεί, πως από τη στιγμή που και η κουτσή Μαρία από το Τιμπουκτού δημιουργεί αξιόλογη και σωστά παιγμένη μουσική, στήνει μια μπάντα και σπρώχνει το υλικό της σε κάθε γωνιά του πλανήτη με ταχύτητα υπερδίνης, είσαι υποχρεωμένος να δημιουργήσεις τα ανάλογα κι όχι καλοπαιγμένες μετριότητες, που δε σου μένουν ούτε δευτερόλεπτο μετά το πέρας της ακρόασης του δίσκου σου! Κι έπειτα μου τη “σπάει” να πρέπει στο περιορισμένο χρόνο που δίνω για την απόλαυση της ακρόασης ενός δίσκου κι έπειτα στον επίσης πιο στριμωγμένο χρόνο μου να παρουσιάσω όσο καλύτερα μπορώ εκείνο που άκουσα, να πρέπει να κάνω ένα ολόκληρο quest ως άλλος Φρόντο, όχι για να σώσω τη Μέση Γη, αλλά για να ανακαλύψω στοιχεία για τη μπάντα που ακούω, λες και έπρεπε να γνωρίζω εκ των προτέρων ή λες και έχω να κάνω με την υπέρ-μπάντα που αξίζει την ενδελεχή έρευνα! Όταν συμβαίνει (σ.σ.: ευτυχώς λίγες φορές) αυτό, φρικάρω άσχημα κι εδώ συνέβη!
Εν κατακλείδι. Κομμάτια όπως τα “Monster Railroad”, “Cheerleader”, “Harder Come, Harder Fall”, είναι καλές συνθέσεις και θα περάσετε καλά ακούγοντας τες, ή μάλλον καλύτερα να πω κατά την ώρα της ακρόασης τους, μιας και ύστερα μπορείτε άφοβα να προσπεράσετε και να προχωρήσετε άφοβα σε κάτι άλλο, με ευκολία.
5/10
Μιχάλης “The Lone Werewolf” Κανακουσάκης
[email protected]
