Μια πολύ ευχάριστη έκπληξη με περίμενε γυρίζοντας από τη δουλειά και πιάνοντας το επόμενο στη σειρά άλμπουμ για κριτική. Τέτοιες περιπτώσεις τις παρομοιάζω με τις πόρτες στις τράπεζες οι οποίες οδηγούν στο χρηματοκιβώτιο. Όλες εξωτερικά μοιάζουν με φύλλα ντουλάπας. Όλες, εκτός από μια, αν τις ανοίξεις θα βρεις μπροστά σου ράφια. Αν όμως σωστά ανοίξεις το φύλλο που πρέπει τότε…είσαι στο θησαυρό. Αυτό ακριβώς σκέφτηκα ξεκινώντας το ταξίδι μου με αυτό το δίσκο. Οι Καναδοί Musc Ox αρχικά να σας πω ότι ηχητικά τουλάχιστον δεν έχουν τη παραμικρή σχέση με το metal. Ο διεθνής μουσικός τύπος τους χαρακτηρίζει ως Neofolk , και οφείλω να σας πω ότι ύστερα από ένα μικρό ψάξιμο στο διαδίκτυο ανακάλυψα πως το συγκεκριμένο instrumental τρίο (κλασική κιθάρα, βιολί, τσέλο) έχει κάνει αρκετά αισθητή τη παρουσία του. Η ομορφιά της μουσικής τους ξεχειλίζει σε κάθε δευτερόλεπτό της σχεδόν 60λεπτής κυκλοφορίας τους (που αποτελεί το πολύ αναμενόμενο δεύτερο άλμπουμ τους) και η οποία χωρίζεται σε 5 μέρη. Όπως είπα και παραπάνω ηχητική συγγένεια με το metal μπορεί να μην έχουν ούτε στο ελάχιστο (προφανώς) αλλά τα συναισθήματα και οι εικόνες που σου δημιουργεί ένα τέτοιο άκουσμα πέρα από τη προφανή ομορφιά και ευχαρίστηση έρχονται με ένα τρόπο οικείο και συνάμα έντονο που, δεν μπορεί, κάτι το metal κουβαλάει πάνω του. Πάρτε τις ήρεμες στιγμές των Αμερικάνων Agalloch οι οποίοι αναμφισβήτητα (και ειδικά για εμάς τους μη εξοικειωμένους με το είδος) αποτελούν το βασικό σημείο αναφοράς, προσθέστε την παρουσία βιολιού και τσέλο, αφαιρέστε τα τύμπανα και κάθε είδους κρουστά ,κάτι που αφήνει στο άκουσμα έναν ambient αέρα ,βάλτε τέλος και μια παικτική φιλοσοφία η οποία μέσω της χαλαρότητας και της επανάληψης ακουμπά το όρια του post rock και νομίζω ότι έχουμε μια αρκετά καλή περιγραφή του τι ακριβώς πρόκειται να ακούσετε. Η μπάντα βέβαια αναφέρει ότι αρέσκεται σε ακούσματα (αναφέρω τα πιο γνωστά σε εμάς) όπως Opeth,Wolves In The Throne Room, Mogwai, Sigur Ros και Godspeed You! Black Emperor αλλά θα έλεγα ότι αυτά, αν εξαιρέσει ίσως κανείς τα δύο τελευταία αποτελούν περισσότερο τη σύσταση που δίνεις σε κάποιον όταν τον γνωρίζεις, παρά στοιχεία που μπορείς να εντοπίσεις μέσα στη μουσική τους. Τρόπος για να πείσω του φίλους που συνήθως ασχολούνται με αυτά που γράφω, δεν υπάρχει άλλος ,από το να απευθυνθώ ίσως σε εκείνη την εσωτερική ανάγκη εξερεύνησης νέων μουσικών, που να αποτελέσουν μια εναλλακτική συντροφιά. Εγώ πάντως μαγεύτηκα!
8/10
Τάσος Δεληγιάννης
