Οι εκ Ισπανίας ορμώμενοι Rise To Fall, ιδρύθηκαν το 2006 στο πανέμορφο Μπιλμπάο και φέτος κυκλοφόρησαν τον πέμπτο τους δίσκο με τίτλο “The Fifth Dimension”. Αν σας πω ότι τους γνώριζα από πριν και ότι έχω ακούσει τις προηγούμενες κυκλοφορίες τους, τότε θα σας έλεγα ψέματα. Δεν είχα ιδέα για την ύπαρξή τους και για να είμαι ειλικρινής καταλαβαίνω το γιατί.
Για τις ανάγκες της δισκοκριτικής καταπιάστηκα με τις προηγούμενες δουλειές τους ώστε να μπορέσω να αποκτήσω όσο καλύτερη κρίση μπορώ και να κάνω σωστά την εν λόγω παρουσίαση. OK, κακούς δεν τους λες, και οι προηγούμενες κυκλοφορίες τους είναι συμπαθητικές, αλλά μέχρι εκεί. Το μελωδικό death metal που παίζουν προσπαθεί να πάρει όλα τα καλά της μεγάλης της Γκέτεμποργκ σχολής και συγκεκριμένα όλα τα καλά των In Flames και Dark Tranquillity, προσπαθώντας παράλληλα να εμπλουτίσουν την μουσική τους και με τα δικά τους στοιχεία. Το αποτέλεσμα δεν είναι κάτι το αξιοσημείωτο και σε πολλά σημεία κουράζει και επαναλαμβάνεται πολύ.
Όλα τα παραπάνω συμβαίνουν στις προηγούμενες δουλειές του συγκροτήματος, αλλά και το “The Fifth Dimension” όπου παρόλο που μεσολάβησαν έξι χρόνια, μεσολάβησε η πανδημία (σ.σ.: Έκανε πολλά συγκροτήματα να αποκτήσουν επιπλέον έμπνευση!) τελικά δεν τους ωφέλησε έμπρακτα με αποτέλεσμα να ακούσουμε και εδώ μια από τα ίδια. Μελωδικό death metal με πολλές αναφορές στην σχολή του Γκέτεμποργκ που μία θα το ακούσεις, μία θα το ξεχάσεις. Τόσες φορές άκουσα τον συγκεκριμένο δίσκο, ένα κομμάτι ή έστω ένα απόσπασμα από όλη την μουσική τους, δεν μου έμεινε στο μυαλό. Ναι, ακούγοντας τον, δεν μπορώ να πω, πέρασα ευχάριστα τα σχεδόν πενήντα λεπτά που διαρκεί, αλλά μέχρι εκεί, μετά πήγα και έβαλα το τελευταίο των In Flames και αφέθηκα στο δικό τους μεγαλείο.
Όσοι είσαστε αρρωστάκια με την σουηδική σχολή του μελωδικού death metal θα περάσετε καλά και ίσως τολμήσετε να επενδύσετε σε κάποιο hard copy, οι υπόλοιποι απλά προσπεράστε το.
5.5/10
Βαγγέλης Φαρρής
[email protected]
