Οι Φιλανδοί MyGrain επέστρεψαν με τον τρίτο δίσκο τους ο οποίος είναι ομολογουμένως καλύτερος από τις δύο προηγούμενες κυκλοφορίες τους, αλλά δυστυχώς πέφτει στην ίδια τρύπα με πολλές άλλες κυκλοφορίες από άλλες μπάντες που προσπαθούν να μιμηθούν αυτή την melodeath μόδα που λανσάρεται τα τελευταία χρόνια. Ένα μεγάλο πρόβλημα που εντόπισε το αυτί μου είναι ότι έχουν υπερβολικά εμφανείς τις επιρροές τους από Inflames των τελευταίων ετών τόσο στα κιθαριστικά σημεία αλλά και στα synths με τον τρόπο που τα χρησιμοποιούν. Μετά έρχεται το άλλο. Ακούς ένα γρήγορο σημείο με ωραίες κιθάρες μεν αλλά από πίσω ακούς αυτα τα εξευγενισμένα, καλλωπισμένα αλλά και καταπιεσμένα ψευτο-brutal φωνητικά(η ξενέρα ανεβαίνει επικίνδυνα)..και στα καπάκια μπαίνει το ρεφρέν με όσο πιο μελωδικά, καθαρά και πιασάρικα φωνητικά γίνεται και η ξενέρα βρίσκει ταβάνι! Όσο για τα σόλο, αν και μερικά είναι πολύ καλά, τα περισσότερα είναι αντιγραφή παιξίματος Alexi Laiho. Σε αυτό το σημείο έκλεισα τον player και αργότερα με πιο καθαρό και ήρεμο μυαλό είπα να τους δώσω μία δεύτερη ευκαιρία. Μάταια! Στην δεύτερη προσπάθεια ανακάλυψα ότι αυτή η μπάντα προσπαθεί να ενώσει (μάταια βέβαια) να ενώσει ένα κάρο είδη της Metal και γίνεται ένας χαμός μέσα στα κομμάτια. Αλλού ακούς Thrash, αλλού Power, αλλού Melodic Death Metal με (εισάγετε τυχαία λέξη εδώ)-core breakdowns και πάει λέγοντας. Χάος. Είναι από τους δίσκους που ενώ έχουν αρκετές καλές ιδέες, καταστρέφονται από όλα όσα ανέφερα παραπάνω και από την υπερβολικά καλογυαλισμένη παραγωγή που γδύνει την μουσική από πολλά πράγματα. Τα μόνα άτομα που πιθανόν να ενδιαφερθούν για μία τέτοια κυκλοφορία είναι άτομα που δεν έχουν καμία ιδιαίτερη σχέση με την Metal και γίνονται θύμα ενός πιασάρικου μελιστάλαχτου ρεφρέν.
6/10
Ηλίας Μαρόγλου
