Βλέποντας μια νέα μπάντα να δηλώνει ότι η αναζωπύρωση ή αναγέννηση αν θέλετε του κλασικού metal είναι σε ασφαλή χέρια, με πιάνουν γέλια (αυτά μόνο οι Manowar επιτρέπεται να τα λένε). Αγνοώντας το γελοίο εξώφυλλο και το ακόμα πιο γελοίο όνομα της μπάντας (άκου κει Neuronspoiler) μπαίνω κατευθείαν στο ζουμί, που είναι το μουσικό μέρος .Έχοντας διαβάσει πληροφορίες για το ποιόν των Βρετανών και κάποιες διθυραμβικές κριτικές από Ευρωπαϊκά sites, περίμενα ν’ ακούσω κάτι καλό. Η riff-ολογία της μπάντας όπως είναι φυσικό και λόγω καταγωγής, ακολουθεί πιστά την κληρονομιά των – πιο κλασικοί δεν γίνεται – Iron Maiden και Judas Priest! Ο βασικός παράγοντας που ανεβάζει το επίπεδο των συνθέσεων και του album γενικότερα, είναι η πολύ καλή δουλειά που έχει γίνει στις κιθάρες. Η παραγωγή του Guillermo “Will” Maya (The Answer, Panic Cell, Adrian Smith) δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο, αλλά δεν σε χαλάει κιόλας. Ο JR έχει μια αρκετά συμπαθητική φωνή αλλά απέχει πολλά χιλιόμετρα από το να χαρακτηριστεί σαν frontman πρώτης γραμμής. Υπάρχουν συνθέσεις που ξεχωρίζουν, το single “Through Hell We March” για παράδειγμα είναι μια από αυτές, αλλά σε γενικές γραμμές το album στην ολότητά του είναι ξαναζεσταμένο φαγητό. Όταν ακούω μια νέα μπάντα θέλω ν’ ακούσω ζωντάνια, τσαμπουκά, να βάλει όλη του την καύλα ρε αδερφέ. Ε, στο “Emergence” δεν ακούω τίποτα από αυτά. Δεν είναι και για πέταμα, αλλά έχω να ασχοληθώ με σοβαρότερα πράγματα. Next please…
5/10
Παναγιώτης Παπαλεξόπουλος
