Όταν έπεσε στα χέρια μου για κριτική αυτή η γαλλική μπάντα, το όνομά της μου θύμισε πως κάπου είχα δει δίσκους τους πίσω στις αρχές του 1990 και πως κάποιος φίλος πρέπει να μου είχε βάλει να ακούσω δύο-τρία κομμάτια αλλά λόγω των τότε προτιμήσεών μου, δεν έδωσα σημασία. Δεν σ’ έπαιρνε τότε ν’ αγοράζεις πολλά. Εστίαζα μόνο στα είδη πού μου άρεσαν πολύ. Με αντιγραφή κασετών δεν μπορούσες να έχεις πολλά πράγματα. Έτσι ξεκίνησα ένα ταξίδι να γνωρίσω καλά τη μπάντα αυτή.
Ξαφνιάστηκα όταν είδα ότι δημιουργήθηκαν το 1979 ως μια post-punk μπάντα. Τελικώς τα πρώτα τους albums «ούρλιαζαν» κλασσικό heavy metal. Και μάλιστα με ξεχωριστό, ελαφρά σκοτεινό χαρακτήρα. Πιθανότατα έπαιξε σημαντικό ρόλο στο να μην τους ανακαλύψω νωρίς, λόγω του ότι η μπάντα δεν υπήρχε μεταξύ 1987 και 1999.
Από το 2001 και μετά η πρόοδός τους προς το καλύτερο ήταν αργή μεν αλλά πολύ αξιόλογη. Κάθε δίσκος σου προσέθετε και κάτι καλύτερο. Εύκολα λοιπόν, συμπεραίνει κανείς πως, στη νέα τους δουλειά “Aeternam”, μετά από οχτώ κυκλοφορίες μέσα σε είκοσι χρόνια, οι πολύ δυνατοί Nightmare φέρνουν έναν αντάξιο διάδοχο για άλλη μια φορά στο πολύ καλό προηγούμενο LP με τίτλο “Dead Sun”.
Εδώ το κλασικό heavy metal φλερτάρει σε δύο ταμπλό, από τη μία speed/thrash και από την άλλη με σολιστικές προτάσεις, βγαλμένες από την δεκαετία του ‘80. Στα φωνητικά η Madie έρχεται πιο «κρυστάλλινη» από την προηγούμενη δουλειά, με κατευνασμένο τον θυμό της αλλά χωρίς να χάνει την τραχύτητά της. Οι κιθάρες ακολουθούν πιστά τον drummer που δεν έχει σταματημό και «σκοτώνουν» με riffs που διαθέτουν φαντασία. Σημεία του album σίγουρα θα θυμίσουν σε γνώστες riffs των Symphony X και Nevermore.
Το διπέταλο του «προπελίστα» Niels Quiaies δεσπόζει αλλά φροντίζει να μας θυμίζει συχνά-πυκνά ότι διαθέτει και ποιότητα. Για την παραγωγή δεν χρειάζεται ιδιαίτερη αναφορά, καθώς η σφραγίδα της AFM είναι εμφανής. Παρόλο που το συγκρότημα έχει αλλάξει πολλά μέλη στο παρελθόν, εκτός του πολύ καλού μπασίστα Yves Campion, δείχνει σαν να μην έχει επηρεάσει πάρα πολύ τις συνθέσεις τους στη μουσική.
Το μουσικό άκουσμα πάντως οποιουδήποτε δίσκου τους, θα σου βγάλει κάτι ελαφρά «εφιαλτικό». Κάτι, που σαφώς δίνει την ανάλογη ταυτότητα στην μπάντα αυτή. Πολύ δυνατή και όμορφη δουλειά, που θα κουράσει με βεβαιότητα το σβέρκο σας.
8,5/10
Σπύρος Γρηγορίου
[email protected]
