Οι φίλτατοι Αμερικάνοι death-doomsters επέστρεψαν πανηγυρικά με νέο δίσκο και οι οπαδοί τους μπορούν να το γιορτάσουν μαζί τους. Μετά το ελαφρώς αμφιλεγόμενο ‘The Novella Reservoir’ το 2007 και το επικό ‘The Pale Haunt Departure’ to 2005 θα περίμενε κανείς ένα δυναμικό comeback. Και ευτυχώς για όλους αυτό ακριβώς συνέβηκε! Χωρίς να ξεφεύγουν από το μέχρι τώρα στυλ τους, συνεχίζουν να ανεβάζουν τον πήχη της συνθετικής τους ποιότητας και να ωριμάζουν σταθερά σαν κρασί σε κελάρι. Το ομώνυμο και εισαγωγικό κομμάτι του δίσκου μου θύμισε το επίσης εισαγωγικό ‘The Pale Haunt Departure’ καθώς και τα δυο αποτελούν χαρακτηριστικά παραδείγματα των συνθέσεών της μπάντας. Από την άλλη μεριά το ‘A Eulogy for the Living Lost’ σου μένει στο κεφάλι εξαρχής, με τη χαρακτηριστική μελωδία του και τον παράδοξο συνδυασμό ακουστικών κιθάρων και καθαρών φωνητικών και ο δίσκος συνεχίζει με το κομμάτι –η χαρά του Opeth-ικού- ‘Empathy’s Greed. Αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο σ’ αυτόν τον δίσκο όμως ήταν αδιαμφισβήτητα το ‘The Fifth Day of March’, ένα κομμάτι με τόσο αυθεντική μελαγχολία σαν μια βροχερή μέρα του Νοέμβρη (και ένα κομμάτι Floyd!). Το σύντομο, για τα δεδομένα της μπάντας, αλλά πολύ δυνατό ‘Lazarus Regret’ αποτέλεσε ακόμη μια ‘έκπληξη, πακέτο με το αμέσως επόμενο ‘I Hurt Those I Adore’ με μια όχι και πολύ…ευχάριστη θεματολογία στίχων και τις επιρροές από My Dying Bride να μοιάζουν αναπόφευκτες. Το καλύτερο μερικοί το αφήνουν για το τέλος καθώς το ‘When Desperation Fills the Void’ κουβαλάει πάνω τη συναισθηματική φόρτιση της doom εποχής των Anathema και φτάνει το album στη κορύφωση του. Με άλλα λόγια είναι ένας δίσκος που του αξίζει μια καλή ακρόαση από τους λάτρες των σκοτεινών απολαύσεων.
8/10
Αγγελική Καπίρη