Για τους Pale Blue Moon δεν κατάφερα να μάθω πολλά πράγματα, πέρα από το ότι το “The Pleasure Of Finding Things Out” είναι ο δεύτερος ολοκληρωμένος τους δίσκος. Είναι και Ιρλανδοί όμως και επειδή αγαπάμε Ιρλανδία, νερό κι αλάτι ό,τι πούμε παρακάτω. Οι ίδιοι υποστηρίζουν ότι φέρνουν μια ενδιαφέρουσα νέα πλευρά στο goth rock, καθώς αυτό το είδος υποτίθεται ότι παίζουν. Μάλλον τόσο νέα που δεν θυμίζει καν τόσο goth rock, εκτός και αν κάνω τόσο λάθος πια.
Η αλήθεια είναι ότι pop rock θα το έλεγα. Άντε και indie rock στα μεγάλα κέφια. Goth rock εγώ δεν θα το έλεγα πάντως, κι αυτό γιατί εμένα τουλάχιστον η ομολογουμένως λίγο πιο σκοτεινή ατμόσφαιρά του δεν μου το έφερε καν στο μυαλό. Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, αυτός ο δίσκος στην αρχή με μπέρδεψε κάπως, γιατί πράγματι η εικόνα της μπάντας, από το εξώφυλλο μέχρι τις προωθητικές φωτογραφίες, δεν με είχε προϊδεάσει για αυτόν ακριβώς τον ήχο.
Ποιος είναι επιτέλους αυτός ο περίφημος ήχος; Μια ανάλαφρη, μελωδική και συναισθηματική μουσική με πολύ εύηχα φωνητικά, η οποία δεν έχει κάτι το φοβερό, αλλά δεν είναι και άθλια. Για την ακρίβεια, έχει τις φάσεις του, ενώ αποτελεί ένα αρκετά ευχάριστο άκουσμα με το οποίο περνάει αρκετά όμορφα η ώρα, αν και λίγο αργά – ίσως με δύο τρία κομμάτια εκτός να ήταν ακόμη καλύτερο από αυτή την άποψη. Κιθάρες, τύμπανα και μπάσο δεν κάνουν παπάδες, αλλά δημιουργούν ένα σκοτεινά γλυκό και απλό αποτέλεσμα.
Επομένως, προφανώς και δεν έχω κάτι προσωπικό με την μπάντα ή τον δίσκο, απλώς έμεινα κάπως ασυγκίνητη. Κάπου εδώ πρέπει να του αναγνωρίσω τουλάχιστον ότι για λίγη ώρα αφότου το έβαλα να πρωτοπαίξει δεν μπορούσα να καταλάβω ακριβώς τι άκουγα. Αν τελικά με αυτό εννοούν την νέα προσέγγιση στο goth, τότε το πέτυχαν. Πάντως θα πρότεινα σε κάποιον να το ακούσει έστω και μία φορά, ειδικά εάν ενδιαφέρεται για μια τέτοια μουσική υφή.
5,5/10
Τζούλια Τσαγκάρη
[email protected]
