Ερχόμενοι από τη Γερμανία, οι Porta Nigra ιδρύθηκαν το 2010 και βρίσκονται στον τρίτο τους δίσκο. Παίζουν, όπως οι ίδιοι ισχυρίζονται, decadent dark metal (σε ελεύθερη μετάφραση, απλά μελωδικό black, μην ψαρώνετε) και έχουν προοπτικές.
Στο δίσκο ακούμε στην ουσία κλασικό black metal που δανείζεται αρκετά στοιχεία από τους Nargaroth (λογικό, συμπατριώτες είναι άλλωστε) και μέχρι ενός σημείου, το κάνει καλά. Έχουμε λοιπόν στριφνό riffing και μελαγχολικές μελωδίες καθ’όλη τη διάρκεια του δίσκου καθώς και έναν drummer που δε σταματάει να blast-άρει (και απ’ όσο βλέπω κάνει και κάποια φωνητικά, οπότε τα σέβη μου στον άνθρωπο για το multitasking). Πιστεύω βασικά ότι αυτό που μπορεί να κάνει το σχήμα να ξεχωρίσει από το σωρό δεν είναι άλλο από τις μελωδίες, οι οποίες εδώ έχουν μια ιδιαίτερη φύση, καθώς δε θυμάμαι να έχω ακούσει παρόμοιες σε νέο δίσκο του είδους.
Αυτό ωστόσο που με προβλημάτισε αρκετά, είναι ότι μετά από το ένα τέταρτο περίπου, ο δίσκος ακούγεται αρκετά επαναλαμβανόμενος καθώς αναλώνεται στο γνωστό black metal σφυροκόπημα που έχουν παίξει μικροί και μεγάλοι. Από τη μία λοιπόν, έχεις μελωδίες οι οποίες έχουν τη δυνατότητα να φτιάξουν κάτι δικό τους και όταν επιστρατεύονται, κάνουν το δίσκο ξεχωριστό σαν άκουσμα και από την άλλη έχεις το κλισέ χιλιοειπωμένο μοτίβο των black metal riffs και το αποτέλεσμα για τους Porta Nigra, βρίσκεται κάπου στη μέση. Είναι ένα ΟΚ album που έχει τις δυνατότητες για κάτι πολύ παραπάνω αλλά χάνεται κάπου στην πορεία.
Πιστεύω ότι αυτό που πρέπει να κάνει η μπάντα, είναι να δώσει περισσότερο βάρος στη μελωδική πλευρά των συνθέσεων, χωρίς ωστόσο να αγνοήσει και το κοπάνημα του όλου θέματος. Γενικά, με περισσότερη σημασία στις συνθέσεις, σίγουρα έχουν μέλλον.
7/10
Θοδωρής Κατσικονούρης
[email protected]
