Τρίτη δισκογραφική δουλειά για τους Νορβηγούς Posthum σε ένα αρκετά παρεξηγημένο είδος, αυτό του κλασσικού νορβηγικού black metal. Παρεξηγημένο, γιατί λόγω των πολλών, μέτριων έως κακών και παρωχημένων κυκλοφοριών, κάπου έχει χάσει τη λάμψη που είχε στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Υπάρχει δυστυχώς πολύ σκουπίδι στο νορβηγικό black metal πλέον, ειδικά με κάποιες μπάντες οι οποίες θέλοντας να περάσουν ένα κάπως πιο “κακό” ύφος, οι οποίες βομβαρδίζουν με κυκλοφορίες χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο και οι οποίες έχουν παραγωγή πηγαδιού.
Οι Posthum ευτυχώς, δεν ανήκουν σε αυτή την κατηγορία. Η παραγωγή είναι κρυστάλλινη, ίσως περισσότερο από ότι πρέπει για black metal δίσκο, και ενώ παίζουν το κλασσικό νορβηγικό black metal, έχουν αρκετές ωραίες ιδέες για να κρατήσουν το ενδιαφέρον και σε κάποιον που δεν ακούει φανατικά το συγκεκριμένο είδος.
Μην έχοντας ακούσει τις προηγούμενες δουλειές τους, προφανώς δεν μπορώ να τις συγκρίνω με αυτή εδώ. Πάντως οι Posthum στο “The Black Northern Ritual” ακούγονται σαν Satyricon και σαν Khold, για όσους γνωρίζουν τους τελευταίους. Εδώ θα βρείτε τα πάντα που αφορούν το black metal. Ταχύτητα, ακραία φωνητικά, αρρωστημένα riff, αρκετή μελωδία αλλά και κάποια doom στοιχεία.
Το πρώτο που κάνει εντύπωση με το που μπαίνει το “Demon Black Skies” είναι το πολύ ακραίο στυλ φωνητικών που έχει υιοθετήσει ο τραγουδιστής του συγκροτήματος, Jon. Στην κυριολεξία, νομίζεις ότι θα θέλει παστίλιες για το λαιμό του μετά το τέλος κάθε κομματιού. Τα “Demon Black Skies” και “Condemned” ξεκινούν το άλμπουμ πολύ δυνατά και γρήγορα δείχνοντας τις διαθέσεις των Posthum από νωρίς. Κλασικό speed black metal με κολασμένες κιθάρες αλλά και μελωδικές τάσεις σε αυτές. Το “To the Pits ” μας πάει ακόμα πιο βαθιά στις speed black metal επιρροές των Posthum, έχοντας συνάμα κάποια ωραία, ενδιαφέροντα και μελωδικά σπασίματα. Το ομώνυμο κομμάτι του δίσκου μας πάει σε πιο αργές φόρμες, χωρίς όμως να χάνεται η Νορβηγίλα από τα riff. Πολύ καλό κομμάτι με ένα μακρόσυρτο break το οποίο κάπως θυμίζει πιο doom καταστάσεις. Το “Vinter” ρίχνει εντελώς τις ταχύτητες και όντας ορχηστρικό το κομμάτι δίνει μια πιο μελωδική, doom και μελαγχολική διάσταση στη μουσική των Posthum. Το “A Disappearing Sun” μάλλον θέτει υποψηφιότητα για το πιο ακραίο κομμάτι του δίσκο, λόγω της ατμόσφαιράς του, των αρρωστημένων riffs αλλά και των blast-beats μετά τη μέση του κομματιού. Το 10-λεπτο κλείσιμο του δίσκου “North” ίσως είναι και η καλύτερη στιγμή του. Σε πιο επικές φόρμες, πολύ πιο μελωδικό από τα υπόλοιπα κομμάτια και να θυμίζει σε αρκετές περιπτώσεις pagan black metal, το κομμάτι είναι μια black metal ελεγεία που μπορεί να ακουστεί άνετα από οποιοδήποτε οπαδό του σκληρού ήχου και όχι μόνο της black metal. Σίγουρα το τραγούδι δεν θα μείνει στα χρονικά σαν ένα cult τραγούδι, αλλά απλά σπέρνει.
Οι Posthum σίγουρα δεν ανακάλυψαν τον τροχό με τον τρίτο τους δίσκο, αλλά σίγουρα δεν περνούν και απαρατήρητοι. Το “The Black Northern Ritual” είναι ένας δίσκος που ακούγεται πολύ ευχάριστα, ειδικά από τους οπαδούς του κλασσικού νορβηγικού black metal. Οι ιδέες και η ποιότητα των κομματιών είναι τόσο καλές που απλά σου θυμίζουν για πιο λόγο ξεκίνησες πριν αρκετά χρόνια να ακούς το συγκεκριμένο ιδίωμα. Ένας δίσκος ο οποίος κάλλιστα θα μπορούσε να αποτελέσει και το εναρκτήριο άκουσμα για κάποιον που θέλει να εντρυφήσει στο είδος, ειδικά με το τελευταίο του κομμάτι. Τελικά το underground black metal δεν έχει πεθάνει.
6,5/10
Δημήτρης Σταύρος
