Από την αρχή της καριέρας τους οι Pretty Maids αρέσκονταν στο να αλλάζουν συνεχώς τον ήχο τους, κυκλοφορώντας πότε καθαρά hard rock δίσκους, πότε πιο heavy και πιο πρόσφατα, δίσκους με πιο μοντέρνα χαρακτηριστικά (πιο τρανταχτό παράδειγμα το μέτριο “Wake Up In The Real World” του 2006). Κάτι τέτοιο κάνουν και δω. Σαφώς πιο heavy από τον προκάτοχό του, το “Pandemonium” προσπαθεί να κάνει μία επιστροφή στον hard rock ήχο των 80’s.Εν μέρει το πέτυχε. Στο album υπάρχουν κομμάτια που θυμίζουν αρκετά τις “Future World” ημέρες του συγκροτήματος όπως το ομώνυμο, το “One World One Truth”και το “I.N.V.U” (αναγραμματισμός της φράσης “I Envy You”). Η φωνή του Ronnie Atkins ίδια και απαράλλακτη, αν και υπάρχουν στιγμές που βγάζει περιττές κραυγές, ενώ ο Ken Allen έχει “βαρύνει” αρκετά τον ήχο στις κιθάρες σε σχέση με τα τελευταία χρόνια. Και κάπου εδώ αρχίζουν τα “περίεργα”. Τι εννοώ; Σχεδόν σε όλο το δίσκο υπάρχει χρήση synthesizers.Το θέμα, όμως, είναι ότι χρησιμοποιούνται υπερβολικά και σε φάσεις μπλέκονται με την κιθάρα, κινδυνεύοντας έτσι να χαρακτηριστούν electro (ακούστε το “Little Drops Of Heaven” και θα καταλάβετε). Όσο για το μπάσο, με δυσκολία εντοπίζεται, με εξαίρεση 1-2 κομμάτια. Την κατάσταση φαίνεται να σώζουν κάπως τα drums του Allan Tschicaja, ειδικά στα “Final Day Of Innocence” και “It Comes At Night”(κατά τη γνώμη μου τα 2 καλύτερα κομμάτια του δίσκου). Όσοι περιμένετε να ακούσετε με το “Pandemonium” ένα album ισάξιο ενός “Red,Hot And Heavy” ή “Jump The Gun” απλά ξεχάστε το. Οι Pretty Maids,τουλάχιστον εδώ, ακολούθησαν διαφορετικά μουσικά μονοπάτια. Ας ελπίσουμε μόνο να μη συνεχιστεί αυτό το “πείραμα”.
5/10
Χάρης Μπελαδάκης
