Η Σουηδία γενικά μας έχει συνηθίσει σε πολύ καλές κυκλοφορίες συχνά πυκνά, αλλά μην χαίρεστε μιας και αυτό δεν μπορώ να πω πως ισχύει και σε αυτή την κυκλοφορία. Δεύτερη κυκλοφορία λοιπόν για τους Prey μετά το ”The Hunter” του 2005 και δεν μπορώ να πω ότι μου ερεθίζει το ενδιαφέρον να ακούσω ξανά κάποιο από τα κομμάτια τους. Ας μπούμε ενδότερα. Ο δίσκος ισορροπεί ανάμεσα σε Hard Rock,Heavy Metal και σε μερικές περιπτώσεις αγγίζει τα χωράφια του Power Metal.Σαν συνθέσεις τα κομμάτια δεν είναι άσχημα γιατί έχουν ωραία ρυθμικά, μελωδίες και αρκετές φορές κάποια πλήκτρα που γεμίζουν λίγο περισσότερο τα κομμάτια, αλλά θα μπορούσαν να ήταν και λίγο πιο δυνατά και γρήγορα. Την περισσότερη ζημιά εδώ κατά τη γνώμη μου την κάνει ο Thomas Nystroem στα φωνητικά που είναι εκτός τόπου και χρόνου. Όχι δεν χάνουν σε νότες και δεν είναι παράφωνα, απλά είναι τόσο μα τόσο αδύναμα και χλωμά που σου δίνει την εντύπωση πως όταν ηχογραφούσαν τον δίσκο αυτός καθόταν σε μια πολυθρόνα, έβλεπε τηλεόραση και τραγουδούσε έτσι γιατί δεν είχε τίποτα καλύτερο να κάνει. Στα περισσότερα κομμάτια απαιτούνταν μία πολύ πιο δυνατή φωνή που να ξεχωρίζει πολύ μέσα στο κομμάτι και να δίνει δύναμη. Από εκεί και πέρα δεν βοήθησε και πολύ η παραγωγή ώστε να σώσει λίγο τα πράγματα. Κρίμα είναι όταν συγκροτήματα με προσόντα (μουσικά πάντα εε..) περιορίζονται σε μετριότητες.
6/10
Ηλίας Μαρόγλου
