Βλέποντας μόνο τις φωτογραφίες του συγκροτήματος και χωρίς καμία πληροφορία οφείλω να ομολογήσω ότι παραπλανήθηκα από αυτό που είδα και δεν περίμενα να ακούσω τον τόσο ακραίο ήχο των Pupil Slicer. Από το πρώτο δευτερόλεπτο υπάρχει μια ένταση και μια αποπνικτική ατμόσφαιρα με την μουσική να κινείται σε progressive μονοπάτια ενώ τα φωνητικά και κυρίως οι απεγνωσμένες κραυγές δημιουργούν ένα άκρως εχθρικό κλίμα μέσα στις συνθέσεις.
Οι Pupil Slicer είναι μια νεανική τριάδα από το Λονδίνο με τους Kate Davies, Josh Andrews και Luke Fabian να μας παρουσιάζουν το επερχόμενο album τους με τίτλο “Mirrors”, σηματοδοτώντας το ντεμπούτο τους μέσω της Prosthetic. Το συγκρότημα ξεκίνησε να ηχογραφεί νέο υλικό το 2019 με τον Pedram Valiani (Frontierer, Sectioned) να επιβλέπει την παραγωγή και το mastering να γίνεται από τον Brad Boatright στο Audiosiege.
Ο δίσκος ασχολείται στιχουργικά με πολλές οδυνηρές εμπειρίες, με θέματα κακοποίησης, κοινωνικού άγχους και κατάθλιψης παράλληλα με τις αδικίες, τις ανομίες και την καταπίεση που πολλοί αναγκάζονται να υπομείνουν απλώς λόγω της ύπαρξής τους. Εδώ υπάρχουν δώδεκα κομμάτια που κινούνται σε ρυθμούς grindcore/mathcore. Πρώτο είναι το “Martyrs”, το οποίο ξετυλίγεται με έναν αργό ambient ήχο πριν ξεσπάσει ένας grindcore οχετός. Η σύνθεση δεν αποκτά ποτέ έναν σταθερό ρυθμό κάνοντας πέρασμα από ήσυχα σημεία και καταλήγοντας σε hardcore καταστάσεις. Οι αγωνιώδεις κραυγές δε που ακούγονται ταιριάζουν περισσότερο σε μια καταθλιπτική black metal μπάντα.
Τα ίδια πράγματα συνεχίζονται με ασταμάτητο τρόπο και σε όλο το “L’ Appel Du Vide” με τα χορωδιακά φωνητικά να προσφέρουν κάτι το απόκοσμο και παρανοϊκό. Το mathcore κυριαρχεί κατά κράτος στις μέχρι τώρα συνθέσεις που άκουσα ενώ στα επόμενα κομμάτια παίρνουν τα σκήπτρα το grind και το hardcore. Αυτό που μου τράβηξε την προσοχή ήταν τα “Mirrors Are More Fun Than Television” και “Collective Unconscious”, δυο τραγούδια επικών διαστάσεων για αυτό το είδος. Κυριαρχεί ο αργός ρυθμός, τα βαριά riffs και τα εντυπωσιακά drums που ακολουθούν πριν καταλήξουν σε ένα χάος. Τα φωνητικά εξαντλούνται με τέτοια αγριότητα και θυμό που μερικές φορές μετατρέπονται σε απογοητευμένες κραυγές δημιουργώντας μια τρομακτική αίσθηση.
Το “Mirrors” αντικατοπτρίζει όλα αυτά τα πεντακάθαρα συναισθήματα που κρύβονται διακριτικά μέσα στην απόλυτη βαρβαρότητα της μουσικής. Αυτό σίγουρα θα προσελκύσει τους οπαδούς των The Dillinger Escape Plan, Gojira και όσων αγαπούν την τεχνικότητα για να γυαλίσουν τη βία στη μουσική τους. Είναι σίγουρα αρκετό για να με ενθουσιάσει, οπότε υπάρχει πιθανότητα να κάνει το ίδιο και σε εσάς!
7,5/10
Νίκος Λίλλης
[email protected]
